Alamo Race Track - Greetings From Tear Valley And The diamond Ae

Excelsior Recordings

Er zijn zo van die Hollandse bands, die wel degelijk Hollands, maar toch ook internationaal klinken. Of zo horen wij het dan toch. Nits en Darryll-Ann zijn er daar twee van. En Alamo Race Track past in dat rijtje.

Al valt het ons bij nader inzien ook weer moeilijk om in het geval van deze plaat van Alamo Race Track precies de vinger op dat Hollandse element te leggen. Toch lijkt het ons onwaarschijnlijk dat dit in pakweg Frankrijk of Duitsland zou worden gemaakt. In België al evenmin trouwens.

Maar genoeg gefilosofeerd, tijd om een plaat te bespreken en de onderkant van dit scherm is nog steeds maagdelijk blank. Dan worden wij genoopt om te zeggen dat het enige moeite en de nodige draaibeurten kostte om 'Greetings From Tear Valley And The Diamond Ae' naar waarde te schatten. Nu overkomt ons dat de laatste tijd wel vaker. En we geven graag toe dat we met de jaren knorriger en harder zijn geworden in het evalueren van muziek. Dat heeft te maken met de hoeveelheid muziek, die een mens dan voor de kiezen krijgt, maar ook met gewenning, iets waar wij althans heel erg voor proberen op te passen.

Maar inmiddels zijn we zover om deze plaat naar waarde te kunnen schatten en stellen wij de rustgevende indiepop van een song als House Of Crosses ten zeerste op prijs. In die mate zelfs dat we de plaat inmiddels een paar keer naadloos na elkaar kunnen draaien zonder ze beu te worden. In een track als Remember When We Were Young horen we zelfs het gitaarspel van Robby Krieger – het doet denken aan The End van The Doors - terug, maar ook dat zal wel aan ons liggen.

Remember When We Were Young is eigenlijk min of meer het thema van de hele plaat, waartoe frontman en songschrijver Ralph Mulder geïnspireerd werd toen hij, om aan allerlei ellende (de dood van zijn vader, corona) te ontsnappen, bij zijn broer op de boerderij aan het werk ging en regelmatig lange fietstochten maakte. In dit nummer hoor je hoe de wind hem voortstuwt, maar een liedje verder (Romney Shed 1) is het gevoel weer helemaal anders: meer ontspannen, zonnig bijna, ook al hoor je Mulders stem soms door de mist heen klinken. Let wel op, want de sfeer lijkt naar het einde toe toch grimmiger te worden, maar zonder echt te ontsporen.

Favorietjes zijn ongetwijfeld de door een erg aanwezige, marsachtige bas gedreven opener Fight, waarin de eerder ingetogen stem van de frontman voor een mooi contrast zorgt. De gitaar doet dan weer eigenwijs de bloedeigen goesting. En dan is er nog Got To Get Home dat ons steeds weer van ons stuk brengt. Misschien door de eenvoud, misschien ook juist niet. Maar het raakt wel daar waar het telt. Trouwens, single Sally H is ook al zo'n plakker.

Zo zit deze plaat – de titel en het artwork verwijzen naar de klassieke groeten-van-postkaarten van vroeger – vol met steeds weer nieuwe zaken om te ontdekken. En dus zetten wij de lamp op onze helm opnieuw aan en duiken we nogmaals in de grotten, die Alamo Race Track zorgvuldig uit de Nederlandse klei heeft gehakt.