Suki Waterhouse - 'Milk Teeth'

Doorgaans zijn we wat voorzichtig als mode- of fotomodellen besluiten om muziek te maken. Maar voor de Londense Suki Waterhouse maken we graag een uitzondering. We lieten in onze enthousiaste review afgelopen zomer al weten in welke opperste regionen deze schoonheid met haar sensuele stem zich bevindt. Iets met War On Drugs producers en Batman filmsterren. En het lijkt het model nog steeds voor de wind te gaan, want nog geen twee seizoenen later krijgen we plots ep ‘Milk Teeth’ op ons bordje voorgeschoteld. Smakelijk.

Het is wel een beetje valsspelen. Want vijf van de zes songs op dit schijfje bestaan al een tijdje. Ze stammen uit een periode van duisternis, weinig zelfzekerheid en verdriet, een dal waar we allemaal al wel eens in vertoeven. Deze tracks uit een harde periode klinken dan ook misschien net iets rauwer dan op debuutplaat ‘I Can’t Let Go’. Op de momenten dat de rockgitaar erbij mag toch, wat niet altijd het geval is. Maar wel duidelijk de extra push is waardoor nieuwkomer Neon Signs op dit schijfje lekker uitschiet.

Want dankzij een hoge, ontdubbelde stem en donkerblauw orgelspel druipt de ritmeloze Coolest Place In The World van de melancholie (jaja, ook wij kunnen niet om een referentie als Mazzy Star heen). En ook de akoestische opvolger Brutally is met die lichte galm eerder een soort van kruising tussen broos, mooi en depressief. De eenvoud van de liedjes meet zicht opnieuw met de combinatie van oprechte emoties en een stevige productionele sfeer. Sensualité pur sang.

Toegegeven, we gaan ook weer niet helemaal voor de bijl bij de pogingen van Suki Waterhouse om hartjes te veroveren met sfeervolle songwriterpop. Een akoestisch kabbelend Valentine sleept bijna tegen het zeurderige aan en zou het bij ons zelfs met moeite als B-kantje halen. Het contrast met de royale slow Good Looking vol feedback, galm en weemoed kan haast niet groter zijn. De Tiktok-fanaten onder ons kunnen alvast het hartje ophalen dat deze single 'Milk Teeth' ook gehaald heeft. En zo voel je ook dat deze ep in feite een samenraapsel is van liedjes die niet mochten verdwijnen.

Dus ja, op korte tijd weet Waterhouse hier zowel te paaien, te aaien als enigszins onopvallend weg te draaien. Als je - net zoals wij - gecharmeerd werd door dat fijne debuut waarin de lome en neerdrukkende sfeer het wint van vernieuwingskracht, heb je hier een mooi extra cadeautje. En wie krijgt nu niet graag cadeautjes?