Suki Waterhouse - I Can't Let Go
Sub Pop Records
Het zal wel snor zitten met model en zangeres Suki Waterhouse. Als je al vier jaar een stabiele relatie hebt met Robert Pattinson – één van de meest sexy acteurs ter wereld (zie de laatste nieuwe Batman film). En als je een debuutplaat mag uitbrengen op het gerenomeerde SubPop label (jaja, dat van Nirvana), geproduced en grotendeels ingespeeld door Grammy winnaar Brad Cook (jaja, die van The War On Drugs), met sessiemuzikanten die ook meespelen met Andrew Bird, Bon Iver en Angel Olsen en in de grote vakpers lovend vergeleken wordt met Lana Del Rey. Een vergelijking die we trouwens wel kunnen ondersteunen.
Na bovenstaande introductie heb je natuurlijk ook helemaal door dat Suki Waterhouse netjes op handen gedragen wordt. Nooit eerder zagen we een Subpop-plaat die met inprint van gouden letters opgemaakt werd. Een gevaarlijke start wat ons betreft. Gelukkig maakt de Londense zangeres met haar wat lazy, zwoele stem en vlot melodieuze, laidback popsongs de hoge verwachtingen waar en mogen we tien keer op rij genieten van subtiele, weldoordachte arrangementen met een soft luchtje elektronica en dromerigheid.
Op een luchtige en ontspannen manier krijgen we zo meer inzicht in het ogenschijnlijk roze glamourwereldje als supermodel dat achter de schermen niet enkel altijd rozengeur en manenschijn blijkt te zijn. Wat je achter een titel als Bullshit on the Internet kan verwachten… of waar je in Mellrose Meltdown geconfronteerd wordt met de keiharde ratrace aan de top: “Nobody ever breaks up. We just break down.”
Achter eenvoudige en efficiente songs als In My Mind met een akoestische basis en enkele heerlijk diep galmende flanger aanslagen (shoegaze en droompop pur sang), schuilt dus ook tekstuele diepgang. Van leugens en bedrog, mensen die vals vertrouwen schenken, maar toch hardnekkig en hoopvol doorzetten. De manier waarop het nummer mooi openbloeit en Waterhouse haar stem de hoogte in stuurt, is ongetwijfeld één van de hoogtepunten van dit album. Prachtige song.
Soms mag sessiedrummer Matt Mccaughan (Death Cab For Cutie, Bon Iver) iets sneller en met een zomerse vibe zijn vellen beroeren en krijg je even een muzikale opflakkering. Maar De eeuwige lazyness en wat donkere stem van de Britse zangeres houdt deze plaat stevig vast in een soort van roes, een zondagmorgen-ik-draai-me-nog-even-om-en-ga-niet-naar-de-bakker vibe. Laten we het maar even de Suki Waterhouse sound noemen.
En weet je wat? Soms willen we gewoon wel opstaan. En mag Waterhouse samen met ons even aan het rocken gaan. Het had dit debuut misschien net wat meer diepgang gegeven. Wat meer Subpop-gehalte. Maar verder hoor je ons niet echt klagen. Leuke, lieve popplaat. Nu ja … ““Back in hell, at least I’m comfortable. Hand to heart, I’m gonna stay faithful to the devil I know.”