Ruben Block - 'Turn The Tide'

Nu Triggerfinger voor onbepaalde duur op apegapen ligt, trekken Ruben Block, Mario Goossens en Monsieur Paul elk een eigen richting uit. Goossens en Mr. Paul verleenden hun diensten respectievelijk aan Bazart en Tijs Vanneste, terwijl frontman Block zijn solocarrière een kans wil geven. Het eerste dat we daarvan mochten verwelkomen was het licht dansbare Lights. Minder rock, meer eightiespoprock met een vleugje funk. Maar in afwachting van dat full album met solowerk schotelt Ruben ons deze zoethouder voor in de vorm van een cover-ep. Met Sylver, Madou, Robert Wyatt worden er drie uiteenlopende artiesten door de mangel gehaald en als kers op deze eigenzinnige taart krijgen we nog een herwerking van een Triggerfinger-deepcut.

Dat Ruben Block samen met de collega’s van Triggerfinger een ere-doctoraat in coveren op zak heeft, weten de die-hard fans natuurlijk al langer. Lykke Li, CCR, Led Zeppelin, Rihanna, Sandra Kim, Duffy, Major Lazer,… het lijstje muzikale grootheden dat door Triggerfinger onder handen werd genomen is even lang als divers. Dat die diversiteit ook op ‘Turn The Tide’ terugkeert, kunnen we enkel toejuichen. Alleen resulteert het niet in een coherent luisterstuk.

Titeltrack en opener is een cover van de welbekende nineties-classic van Sylver. De link met de danceformatie is trouwens niet zo ver gezocht, Block bracht namelijk net als DJ Wout, het muzikale meesterbrein achter Sylver, de jeugd door in Lier. Of hoe twee werelden elkaar in de Kempen steeds weer weten te kruisen. Over de cover zelf kunnen we enkel lovend zijn. Het origineel staat na al die jaren nog steeds als een huis. Dus Block hoefde het fundament slechts van een nieuw laagje verf te voorzien. Een streepje gitaar, een tikje delay en een rhythmtrack om het geheel aan elkaar te lijmen. Een geslaagde interpretatie.

Iets minder geslaagd is Niets Is Voor Altijd. Muzikaal zet Block de cultklassieker van Madou helemaal naar eigen hand, maar doet hij zichzelf de das om door de stem iets te hard te manipuleren. We hebben het bij Triggerfinger vaak door de vingers gezien, aangezien het daar de songs meer dan eens diende, maar hier had een cleane vocaltrack het verschil kunnen maken. Als we streng mogen zijn, is dit hem nét niet, al is het maar omdat we weten wat voor een ontwapenend mooi stemgeluid Block kan hebben.

There Isn’t Time kan de opmerkzame Triggerfinger-fan bekend in de oren klinken. Het nummer stond op het in 2014 uitgekomen ‘By Abscence Of The Sun’, maar was daar eerder een geruisloze passant. In het teken van deze ep ging Ruben langs bij Radio 1, waar hij volgende uitspraak deed: “Je hoeft niet per se het origineel goed te vinden. Je moet een aantal elementen zoeken waar je iets mee kan en het proberen te verleggen naar je eigen wereld." Een uitspraak die helemaal opgaat voor deze cover. Of hoe er in elke song wel verborgen schoonheid zit.

Als afsluiter koos Block voor een ‘special’ke’. Sea Song van progrocklegende Robert Wyatt. Het origineel deed ons bijzonder weinig door de typische progsound - ook wij hebben onze muzikale zwarte gaten - maar deze versie wist onze aandacht toch de volle zes minuten vast te houden. Een fluisterende Ruben Block en een jazzy vibe is genoeg voor ons om de tijd even stil te doen staan. Al gebiedt de eerlijkheid ons te zeggen dat Block zelfs het telefoonboek mag fluisteren. We zouden nog wegzwijmelen.

Als zoethouder dient deze ep perfect zijn nut, maar het hongergevoel begint na vier hapklare nummers toch al snel weer terug te komen. Begrijp ons niet verkeerd: het zijn allemaal zeer te smaken covers, maar het blijven natuurlijk covers. Dus, beste Ruben, we kijken al vol verwachting uit naar die soloplaat, maar vergeef ons dat we ons hongergevoel in de tussentijd toch gaan stillen met enig oud Triggerfinger-werk.