Triggerfinger - By Absence Of The Sun

Excelsior Recordings

Laten we eens met de deur in huis vallen: Triggerfinger lijkt bij een deel van hun publiek wat aan geloofwaardigheid ingeboet te hebben nu ze een hit – vies woord – gescoord hebben. Na I Follow Rivers was het dus aan de band om die sceptici te overtuigen met het bewijs dat ze nog steeds kunnen rocken. Dat bewijs is er en heet 'By Abscence Of The Sun'. En ze kunnen nog rocken. Alleen missen we iets waar we niet meteen de vinger op kunnen leggen.

Beginnen doet het uitstekend met het slepende Game, dat ook de livefeeling van de groep Triggerfinger vat. De drums van Mario Goossens trappen de song op gang en na een droge “Ja” volgen de stevige gitaar- en baslijnen meteen. Het is het soort openingsnummer dat ook elk optreden op gang kan trappen.

'By Absence Of The Sun' begint rauw en smerig, alsof de heren een statement wilden maken. Zo van: "Luister, we zijn nog niets veranderd ten opzichte van die eerste twee platen toen er nog niemand naar ons wilde luisteren.” Ergens in het hart van de plaat doet Black Panic hetzelfde. Harder dan de georkestreerde chaos in het tweede gedeelte van dat nummer klonken ze nooit.

Het andere uiterste van 'By Absence Of The Sun' is de eerste single Perfect Match. Het doet denken aan de meer toegankelijke popmuziek, die The Black Keys een paar jaar geleden maakten met hun Lonely Boy. Het nummer heeft een aantal luisterbeurten nodig, maar het is tongue-in-cheek, dansbaar en poppy zonder de eigenheid van Triggerfinger daarvoor op te offeren.

En al het andere zit zowat tussen die twee uitersten in. Het stoort niet, maar het glijdt ook net iets te gemakkelijk voorbij. Zonder in je ziel te kerven of zonder je een oplawaai van jewelste te verkopen. De titelsong rockt lekker weg, maar is dan na vier minuten ook echt weg. Big Hole heeft ook wat aardige riffs in huis en de griezelige achtergrondstemmetjes zijn best leuk, maar als geheel mist het nummer iets. En wanneer we dan ook nog eens And There She Was Lying In Wait (geen schrijffout) horen, weten we het: dat trio songs is nagenoeg onderling inwisselbaar, volgens eenzelfde toverformule opgebouwd.

Aan de positieve kant vallen vooral de nummers op waar de voet eventjes – al dan niet lichtjes – van het gaspedaal wordt gehaald. Off The Rock is van het aanstekelijkste en origineelste dat de groep al aan plaat heeft toevertrouwd, in dezelfde categorie hoort There Isn't Time thuis: aanstekelijk mét gitaren.Ook Trail Of Love, de ode aan de liefde met het openwaaiende refrein, is knap.

Het nummer waarbij wij ons vragen stellen op 'By Absence Of The Sun' heet Halfway There en is een overblijfsel van de soundtrack die Triggerfinger maakte voor de film 'Offline' en is hier herwerkt van een intrieste, uitgeklede gitaarballad naar een nummer dat beheerst wordt door drums. Een verbetering is het helaas niet. Was het nodig om het nummer op te vissen? Draagt het iets bij? Laat dat retorische vragen zijn.

'By Absence Of The Sun' stoort niet. Het is geen slechte plaat. Ruben Block, Mario Goossens en Lange Polle zijn te goede muzikanten en te geoefende songschrijvers om een slechte plaat te kunnen maken. Alleen doet dit album een stuk bedachter en opgekuister aan dan het titelloze debuut of – nog steeds onze favoriet – What Grabs Ya? (2008). We missen ook een First Taste, een Inner Peace, een Camaro of zelfs een nummer zoals de bluessleper It Hasn't Gone Away van 'All This Dancin' Around', een nummer waarin alles helemaal juist zit.

'By Absence Of The Sun' is vooral geschikt voor diegenen die al een tijdje zaten te wachten op nieuw materiaal van Triggerfinger. En wij, wij gaan uitkijken naar de liveshows, nog steeds de habitat bij uitstek van dit drietal.