Phoenician Drive

Hoe verschillend we er ook aan de buitenkant uitzien, ons bloed is allemaal rood wordt wel eens gezegd. En toch: als je bloed, zweet en tranen uit verschillende continenten mengt, krijg je toch weer iets nieuws. Het bewijs? Phoenician Drive.

Deze zeskoppige band uit Brussel heeft Spaans, Frans, Belgische en Chileens bloed in de aderen, maar alsof dat nog niet genoeg is, laaft de band zich aan Oosterse, Noord-Afrikaanse en Oost-Europese invloeden. Op die manier scheurt de band elke wereldkaart aan snippers om er zijn eigen eigenzinnige puzzel mee te leggen.

Live bracht Phoenician Drive een jaar geleden al het hoofd op hol van onze man met een stomende set in de Kinky Star en toen was er nog niet eens sprake van deze debuutplaat. De band had toch enkel de ep ‘Two Coins’ uit, een schijfje met meer dan twintig minuten muziek en toch maar twee songs.

Te experimenteel voor u? Dat zou best eens kunnen meevallen. De manier waarop het zestal krautrock, flamenco, gipsyvibes, psychedelica en jazz aan elkaar smeedt, creëert een zodanig opzwepende groove dat je er onmogelijk onberoerd bij blijft.

Opener Almadraba is een onweerstaanbare draaikolk die je meezuigt en je daarna door de golven laat uitspuwen op een of ander paradijslijk strand waarop een of andere muzikant oed speelt, daarbij begeleid op darbouka (Paradise In My Veins). Achter dat strand ligt de jungle waarin krokodillen grijnzend wachten en dreigende drums weerklinken (Kraken Doesn’t Crack A Crocodile).

Een slok water der vergetelheid (Aguas Del Olvido) brengt je in een psychedelische trance en voor je het weet, dans je op Bicky Beach de Ounaba Twist, opgezweept door de nooit aflatende percussie en jengelende oed en banjo. Even later eet je dan Slowfish terwijl de mediterrane geuren je neus kriebelen en in de bomen vreemde vogels kwinkeleren ondanks het dreigende onweer dat wordt aangekondigd met zware drum- en basaanslagen.

Phoenician Drive pleegt een aanslag op je hoofd en je benen. Zet deze jongens op het grote podium van Dranouter en ze spelen daar de pannen van het dak! Dat festival draagt de eretitel “Festival of New Traditions” en daar kan je deze jongens zeker toe rekenen.