Dresscode - 'Under The Surface'

Het heeft allemaal een beetje langer geduurd dan aanvankelijk was voorzien, maar vorige maand verscheen dan eindelijk de nieuwe ep van de Waalse postpunk- en new wave-band.

Een jaar geleden hadden we het hier voor het eerst over het Naamse trio Dresscode, toen ze met het erg sterke Get Rid Of Fears een eerste single – met bijhorende video – uit deze ep uitbrachten. De track deed ons meteen denken aan Depeche Mode en New Order, maar beschikte toch ook over voldoende eigen smoel om niet zomaar weggezet te worden als een goedkope kopie. Begin dit jaar was er ook nog tweede single Follow Me, een minstens even sterke song, die ons deed uitkijken naar de volledige ep.  

Dresscode werd een jaar of zes opgericht als duo, met zanger David Brichard en gitarist Fred Hyat, maar werd ondertussen uitgebreid met livedrummer Florian Gilot. Na debuutsingle Storm (2020) en een veelbelovende, eerste titelloze ep (2021), werd met ‘Visions Of Failures’ (2022) duidelijk dat Dresscode niet zomaar een eendagsvlieg was. Dat het trio in een genre, dat nu toch al enkele decennia meegaat, toch nog een flink stuk eigenheid en iets persoonlijks weet te stoppen – kortom, iets wat hen onderscheidt van de rest – strekt hen dan ook tot eer. Dresscode lijkt met elke nieuwe release ook alleen maar beter te worden.

De thematiek van de twee eerder verschenen singles – een diepgaande verkenning van onze persoonlijke ervaringen, beproevingen en desillusies, en het effect daarvan op onze relaties met anderen – wordt doorgetrokken naar de hele ep. Dat resulteert vaak in een vrij drukke, overrompelende sound, maar zonder dat het drietal daarbij ergens de pedalen verliest. Het onderkoelde waarmee postpunk en new wave vaak wordt geassocieerd, maakt hier plaats voor oprechte emoties en melancholie.

Opener Hide Away bewijst ook meteen hoe relatief en vaag genregrenzen zijn, want de eerste act waar we aan moesten denken – vooral door de begeesterde zang en het slepende ritme - was Capitan, de Mechelse band die we toch eerder in verband brengen met postrock en postmetal. Lazy is een stevige, dansbare track, met beats als zweepslagen, waarin veeleer naar elektropop neigende strofes en emo-refreinen elkaar aflossen.

Singles Get Rid Of Fear en Follow Me kenden we natuurlijk al langer, maar zijn sinds de release nog niks kwijt van hun aanvankelijke zeggingskracht. De eerste is een catchy synthpoptrack, de tweede is iets forser, met iets meer nadruk op de gitaar ook, en klinkt als een nummer dat The Killers hadden kunnen maken op hun hoogtepunt. Na al dat sonische geweld eindigt ‘Under The Surface’ met The Flame, een traag nummer dat sober begint, als een kale ballad, maar halverwege ietwat versnelt en opgevuld wordt met synthklanken, en de song omwikkelt als een traag, gestaag uitbreidend vuur.

‘Under The Surface’ is met andere woorden een erg knappe, overtuigende ep, die smaakt naar meer. Wij zijn al fan, nu – hopelijk – u nog.