Ben Lukas Boysen - 'Clarion'

Ben Lukas Boysen - 'Clarion'

We waren duidelijk niet de enigen die overdonderd werden door Ben Lukas Boysens stevig herwerkte hybride van neoklassieke cello- of pianopartijen en elektronische glitchopvulling op derde langspeler ‘Mirage’. “Kracht”, “energie” en “love” zijn termen die we graag nog eens nalezen uit onze recensie van een anderhalf jaar geleden. De Berlijnse klanktovenaar broedt op ‘Clarion’ drie mooie eitjes uit die verdubbeld worden dankzij de remixen van drie opvallende grootheden.

Namedropping? Hyperdub-producer Foodman, postrocklegende Mogwai en het beroemde Ólafur Arnalds- en Janus Rasmussen-duo Kiasmos nemen de honneurs waar. En van dit laatste Ijslandse tweetal is het toch weer dik drie jaar geleden dat er nog enig teken van leven werd gegeven. Voila. Dat hebben we dat alvast weer gehad, beste hipster en liefhebber van de progressieve klanken uit het Erased Tapes label.

Maar even beginnen met de drie originele nieuwe tracks van Ben Lukas Boysen. Een zeven minuten durende droomtrack die opent met ontroerend mooie droompianomelodie en sierlijk strijkende cello. Om nadien via lichte fritselelektronica tot een heuse glorieuze track met live drums en warme synthesizertoetsen open te barsten. Of de titeltrack die meteen een reden geeft om deze ep ab-so-luut aan te schaffen!

Vervolgens met versnipperd en druppelend Lux dat pas halfweg lijkt ineen te stuiken, maar daardoor dan net opent als lome housetrack vol scapes en doezelsfeerelementen. Om terug te eindigen in dat fragmentarisch gedruppel. Een mooie evolutie tussen zweverig en sterk ritmisch in. En tenslotte met een kort folietje van drie minuten (Plexus) dat op Nils Frahm-iaanse wijze melodieus op- en neerhopt.

En dan die remixen. De verbroedering tussen zachte pianomelodie uit Clarion, de droge Kiasmos-beats en -clicks erbij en een gemoedlijk synthlijntje daaronder die samen uitmonden in pure muzikale ontroering. Laten we de Foodman-mix van Medela dan maar eerder wat aan de kant schuiven. Allicht schuilt het onder het zwaar verhakkeld ritmisch geheel vol halve noten en tokkende percussie een stevig technisch intellect, maar dat komt niet door in onze hoofdtelefoon. In tegenstelling tot de vijf afsluitende minuten verwennerij van Mogwai dan, die Love uit het vorige Ben Lukas Boysen-album omtovert tot een heerlijk downtempo geheel van onderdrukte melodieuze kracht en opbouwende idm-puzzelarij. Kwestie van deze zes-tracks-ep in een harmonieuze synthese af te kunnen sluiten.

Kleine samenvatting: sfeerelektronica anno 2022 in superlatieven. Mannekes, beter krijg je het niet.

13 februari 2022
Johan Giglot