Ben Lukas Boysen - Mirage
Erased Tapes Records
Vreugdevuren aan! Een nieuwe plaat van Ben Lukas Boysen betekent zoveel als een muziekfeest voor fans van neoklassieke componisten als Nils Frahm en Ólafur Arnálds, voor devoten van het Erased Tapes label, voor verwenluisteraars die het hart verliezen aan betoverende pianomuziek met subtiele elektronische toetsen. Nu ja, "subtiele elektronica".
‘Mirage’ is het derde wapenfeit van de Berlijnse componist, enkele samenwerkingsplaten en soundtracks (dé grote specialiteit van Ben Lukas Boysen) niet meegerekend. Goed voor zes tracks en eindigend met Love. So far so good.
Toch willen we even waarschuwen. Klassieke muziekfanaten zouden wel eens stevig uit de stoel kunnen vallen. Want met ‘Mirage’ transformeert de producer en componist meer dan ooit de instrumentale ingrediënten, die oorspronkelijk werden opgenomen. Zo blijft van de partijen van avant-gardistische celliste Anne Müller – check zeker ook het eerder dit jaar uitgebrachte soloalbum ‘Heliopauze – quasi geen spaander heel. In Venia zit oorspronkelijk harp vermengd, in Clarion hoorn,... Maar daar is uiteindelijk weinig van te merken. Meer nog: Lisa Morgenstern werd op de helft van de tracks ingeschakeld als zangeres. Maar waar haar stem gebleven is...???
Om maar te zeggen dat dit album een echte hybride is van akoestisch en elektronisch met grote klemtoon op het tweede. Enkel de dromerige, filmische tracks Kenotaph met het jazzy minimalisme van piano, synth en schuifelende drums en vooral ook het prachtige Clarion met melancholisch piano-cello-spel en de betoverend mooie, bijna heroïsche openbaring halfweg, houden vast aan de instrumentale oorsprong. Alle lof overigens voor drummer Achim Färber van de darkwaveband Project Pitchfork, die in dit laatste nummer zijn prachtige freestyle techniek naar voren brengt en verzoent met de naar voren tredende schuifelbeats.
De overige vier tracks met telkens een levensduur van een dikke zeven minuten zijn digitaal getransformeerd in een soort van IDM-klassiek-ritme-constructie, een cocktail van schuifelende effecten, reverbklanken, verhakkelde tonen en zweverige, dromerige tapijten. Snel versus traag. Doezelend versus expliciet. Maar wel telkens met een vast thema en met een onwaarschijnlijke harmonieuze kracht. Zo is opener Empyrean met de hobbelende en kabbelende klanken een wat desoriënterend, clickend geheel dat meer en meer evolueert tot een krachtige, akoestische technotrack. Inhoudelijk moeten in dit nummer minstens vierentwintig verschillende klanksporen verwerkt zitten die in een steeds verder opbouwende, indrukwekkende ritmepuzzel in elkaar vervlochten worden. Gelukkig zonder aan de warme melodieuze basis te verzaken.
Absoluut hoogtepunt is het dromerige, romantische synthesizergeheel met warm golvende patronen en fonkelende strijkers dat Venia schetst en waarin de verknipte en onherkenbaar getransformeerde elementen voor een unieke versterking zorgen. Een nummer met zo'n overweldigende boost dat er haast traantjes van opwellen.
Ben Lukas Boysen versterkt met ‘Mirage’ zijn positie als neoklassiek componist die elektronica optimaal omarmt. Het gaat niet langer om experimenten of knutseloefeningen, maar zes keer op rij om unieke hybride tracks met een betoverende schoonheid. Van dit album word je blij. Het geeft je kracht en energie. Love. Zo sluiten wij ook af.