#2022Q&A - Gregor Dijkman
Eén van onze Nederlandse redacteurs met het hart op de tong en soms wel vitriool in de pen. Maar hij heeft een hart van goud en een eigenzinnige muziekkeuze.
Van welke platen uit 2022 heb je spijt dat je ze niet opnieuw voor het eerst kan horen?
Nils Frahm - ‘Music For Animals’
Madrugada - ‘Chimes At Midnight’
Jóhann Jóhannsson (met ACME, Theatre of Voices & Paul Hillier) - ‘Drone Mass’
RY X - ‘Blood Moon’
Anoushka Shankar & Metropole Orkest with Jules Buckley & Manu Delago - ‘Between Us...’
Nils Frahm is werkelijk een klasse apart en dat liet hij andermaal horen op 'Music For Animals'. In sommige recensies las ik dat men vond dat er weinig op het album gebeurde. Dan heb je waarschijnlijk niet het muzikale gehoor om dit album te ontleden en naar waarde te schatten. Madrugada staat net als in 2008 in mijn eindejaarslijst met een album vol sfeervolle songs die bol staan van prachtig gitaarwerk, schitterende melodieën en zanglijnen. Welkom terug! Jóhann Jóhannsson overleed helaas in 2018 en werd slechts achtenveertig. Zijn compositie 'Drone Mass' werd een jaar later opgenomen door zanggroep Theatre Of Voices en strijkensemble ACME (American Contemporary Ensamble). Het eindresultaat is intens, gelaagd en soms dreigend maar onwerelds mooi. RY X dook diep in zichzelf en zette zijn bevindingen om in een reeks sfeervolle, melancholische en soms mistroostige liedjes. Eenmaal onderweg brengt de plaat je geheel in vervoering. Anoushka Shankar sluit de lijst af met een album, gedistilleerd uit een reeks concerten in Nederland, en nam arrangeur Jules Buckley, percussionist Manu Delago en het beroemde Metrolpole Orkest mee op haar muzikale reis. De dochter van sitarmeester Ravi Shankar schreef de stukken zelf en arrangeerde ze met Buckley tot prachtige stukken. Hulde voor het Metropole Orkest die de sfeer van de Indiaas klassieke muziek feilloos aanvoelt. Anoushka kreeg jarenlang les van haar vader en de stijl is identiek aan die van Ravi. Magistraal!
Deze vijf songs uit 2022 blijven de komende jaren in mijn playlist staan.
Madrugada - Nobody Loves You Like I Do
Nils Frahm - World Of Squares
Liam Gallagher - Everthing's Electric
RY X - Crawl
Kendrick Lamar - N95
Madrugada op zijn meest intens, Nils Frahm met zijn meest duistere en intrigerende stukken, Liam Gallagher met zijn mooiste zanglijnen sinds de nineties, RY X op zijn meest kwetsbaar en Kendrick Lamar op één van zijn meest spot on songs. Vooral luisteren.
Welk artwork uit 2022 hoort thuis in een museum?
De Amerikaanse beeldend kunstenares Keri Newton ontwierp al eerder het artwork voor het debuutalbum van de Nederlandse band The Stone Souls uit 2020, zo ook voor hun tweede album 'Misfits'. het artwork is een bewerking van een bandfoto, geïnspireerd door een scene uit gelijknamige film uit 1961 met Clark Gable en Marilyn Monroe. Newtons interpretatie is werkelijk prachtig en versterkt perfect de sfeer van de muziek. Dus meteen even het album luisteren, zodat je weet wat ik bedoel.
Bij welke plaat uit 2022 was de verpakking beter dan de inhoud?
Dit jaar geen albums gehoord die pijn deden aan mijn oren. Wel veel songs op de radio voorbij horen komen waarvan ik mij afvraag wie het koopt en serieus goed vindt. Ed Sheeran bijvoorbeeld. Wat een zielloze, nietszeggende en dertien-in-een-dozijn troep. De man heeft een geschat vermogen van 240.000.000! Hoe dan!?
Welke videoclip uit 2022 kan je blijven (her)bekijken?
Ik kijk al jaren geen videoclips meer. Ik luister gewoon naar muziek,
Dit optreden in 2022 had eeuwig mogen blijven duren.
Nils Frahm - Het Concertgebouw – 20 oktober
Nils Frahm is live al een sensatie, maar nu gaf hij een optreden dat je doet afvragen van welke planeet deze man werkelijk is. Hij tovert melodieën uit de instrumenten die je simpelweg niet kunt bevatten, zo ongelooflijk mooi. Eervolle vermelding voor de Duitse zanger/Liedermacher Reinhard Mey die een dag voor dit concert voor kippenvel zorgde met een intiem optreden in een grote zaal in Düsseldorf. Dank daarvoor!
Als er over één plaat en/of (muzikale) gebeurtenis uit 2022 een documentaire gemaakt moet worden, dan is het...
Madrugada - ‘Chimes At Midnight’
De band stopte in 2008 na het titelloze album. Daarop waren de laatste gitaarpartijen van Robert Burås te horen die kort na de opnames overleed. Het is van grootse klasse hoe deze band zichzelf weer oppakte en na veertien jaar met 'Chimes At Midnight' niet alleen één van de beste albums in de discografie afleverde, maar ook één van de beste van 2022. Mocht er een documentaire over komen, zit ik op de eerste rij in de cinema!