Ut - EP/12 Inch

RE:introducing

Eind jaren zeventig was New York het muzikale epicentrum van de wereld. In de Bronx stond de wieg van de hiphop, een paar straten onder Central Park bereikten de hoogdagen van de disco decadente apotheoses in Studio 54 en in Lower Manhatten waren Talking Heads, Ramones en Tom Verlaine vriend aan huis in de legendarische CBGB's.  Talloze bandjes experimenteerden in de nasleep van The Velvet Underground. En in die periode was ook Ut een graag geziene naam in de no wave-scene.

In de jaren tachtig verkaste het damestrio naar Engeland om aan het eind van dat decennium in de vergetelheid weg te zinken. Op die ene keer na dat Le Tigre - het bandje van ex-Bikini Kill-vrouw Kathleen "Kurt smells like teen spirit" Hanna - Ut namedropte in hun Hot Topic. En... tot ene Thurston Moore in 2017 de muziek van onder het stof haalde en hen een plaatsje gunde op het door hem gecureerde Sonic City festival.

 

In Kortrijk kondigden de drie heel erg kranige, oudere jongeren aan dat hun backcatalogue met mondjesmaat zou worden heruitgegeven. Niet slecht, want op een paar songs op de Soul Jazz Records-compilaties 'New York Noise' na, was de muziek zo goed als onvindbaar geworden. Onlangs verscheen de eerste re-issue, de twee vroegste ep'tjes gebundeld op één cd of of twee 12".

 

De zeven songs laveren tussen afgewerkte songs (Sham Shack) en prille probeersels (Tell It). Tussen invloeden van Patti Smith en invloeden voor pakweg The Long Blondes. Het lang uitgesponnen Exilee Goes Out dweept dan weer met Reed en Cale. Veertig minuten lang vraag je je af of Ut klinkt als de eerste vijf platen van Sonic Youth... of net andersom. Laten we het op een kruisbestuiving houden. Ut was al actief in de New Yorkse underground toen Thurston Moore er vanuit Connecticut aanspoelde, Sonic Youth had al twee platen uit voor Ut muziek begon te releasen op het eigen Out-label.

 

Is deze eerste re-issue van Ut een straffe plaat? Eigenlijk niet; er zijn ook wel objectieve redenen waarom een band vergeten wordt. Is het een must-have voor no wave freaks? Ook daarvan zijn we niet overtuigd; misschien eerder een voetnoot. Is het een stukje muziekgeschiedenis dat ons kan doen hunkeren naar een tijdperk dat we niet bewust meemaakten? Zeer zeker! Alleen al om die reden kunnen we best wel van deze compromisloze, pretentieloze, soms rommelige songs genieten. En, of we het nu willen of niet, het helpt ook om de pioniersrol van Sonic Youth in perspectief te zien. Over de vroege Sonic Youth gesproken... Wist je trouwens dat de drummer op het debuut tevens de joyridende parkeerwachter was in 'Ferris Bueller's Day Off'?