UMM - Libra

Twee jaar geleden liet UMM zich al kennen van haar ‘Good Side’, nu klinkt de band rond Lise Daelemans wat ruiger.

De succesvolle eerste ep ‘The Good Side’, bracht UMM tot op het podium van Gent Jazz, De Handelsbeurs, OLT Rivierenhof en De Roma. Met ‘Libra’ – genoemd naar het sterrenbeeld Weegschaal ­­– probeert de band dit opnieuw en als corona niet tegenwerkt, moet dat zeker lukken.

‘Libra’ klinkt immers zo mogelijk nog spannender en zeker een tikkeltje ruiger dan ‘The Good Side’. Brent Buckler is er niet meer bij. Die heeft het te druk met The Radar Station dezer dagen, maar op deze ep is hij nog wel te horen. Gitarist Jonas Everaert, toetseniste en tweede stem Roos Denayer en bassiste Hanne Vandekerckhove zijn wel nog steeds van de partij. Nieuw in de band is drummer David Broeders (HAEVN, Yuko, Pauwel,…). Aan hem om de geweldige partijen van Buckler na te spelen.

Want die steelt de show in ”oudje” Thin Blue Line met jazzy drumlijntjes. De song verscheen al eens als stand-alone-single twee jaar geleden, maar kreeg een nieuwe mix mee. Maar voor je zover bent, krijg je eerst nog drie andere nummers voorgeschoteld.

De titeltrack mag openen en die doet dat op geweldige wijze met een bassolo. Verder zorgt Buckler voor een gestage onderstroom van tribale klanken, terwijl de rest van de band zich eerder gelaafd hebben aan Beach House of Deerhunter. Tot de bas van Vandekerckhove zich opnieuw losrukt, de drums fluks volgen en de song naar een hogere dimensie wordt getild. De slotakkoorden herstellen het evenwicht met zachtheid.

Engraved gaat verder in subtiliteit. We moeten hier aan onze helden van Loma denken, met Daelemans in de rol van Emily Cross met hetzelfde zachthese timbre en de rest van de band in een jazzy bui. Hier mag iets over halfweg de gruizige gitaar van Everaert een meer metalige smaak toevoegen alsof we de fijne metalen deeltjes inademen die bij het graveren vrijkomen.Hij zorgt alleszins voor het ruigere gevoel.

De meest speelse song van het lot is I’m Not Here met een wel heel onverwachte moodswing halfweg en opzettelijk scheef getrokken noten. We mogen mee verdwalen in de dagdromen van de frontvrouw, terwijl de realiteit aan haar blijft trekken, maar zij telkens vlucht in haar hoofd. “I’m not here, I’m not here”, bezweert ze zichzelf. “I’m repealed by the ordinary”, klinkt het, maar alledaags klinkt UMM allesbehalve.