Tunng - 'This Is Tungg... Magpie Bites And Other Cuts'

RE:introducing

Tunng, de naam klinkt als die van een hippe rapper, maar in feite gaat het over een band die al meer dan vijftien jaar bestaat en al die tijd fris haar eigen ding deed.

Vorig jaar bracht Mike Lindsay (stichtend lid van Tunng) nog een fijne plaat uit samen met Laura Marling onder de naam LUMP. Daarop kwamen folk en elektronica samen en eigenlijk is dat op de zes studioalbums, die Tunng de voorbije jaren uitbracht, niet anders. Niet voor niets werd de band steevast op het schab van de folktronica geplaatst.

Hoe terecht dat was, bewijst deze overzichtsplaat die elf zeldzame parels en rariteiten bevat die de band opnam tussen 2004 en 2018. Sam Genders en Mike Lindsay, doorheen de jaren bijgestaan door een rits bandgenoten, tonen zich hier van de meest speelse kant in elf tracks die behept zijn met bubbelende synths, zachte harmonieën en ongewone instrumenten. De songs dribbelen vrolijk de chronologische volgorde, maar toch krijg je nooit de indruk dat de band van de hak op de tak springt. Ze vormen een hecht album, een bewijs dat Tunng van bij het begin een eigen universum schiep en ondanks het vele geëxperimenteer toch ook trouw bleef aan zichzelf.

Albumopener Heatwave, een vrolijk stukje dansbare indiepop, maakt een perfecte sliding tussen de benen van de Bloc Party-cover The Pioneers zonder die onderuit te halen, maar rustig de bal door te spelen naar Bodies, een progfolkpareltje uit 2006 dat alleen de echte fans zullen kennen als bonustrack van het toenmalige album ‘Comments Of The Inner Chorus’.

Nog ouder is Pool Beneath The Pond. Het was destijds het B-kantje van de allereerste single Tale From Black en zit vol met elektronische bliepjes, gesampelde stemmen, vervormde banjo, schuivende contrabas, handclaps en zelfs een bierblikjessolo.  Waarom het in 2005 het debuutalbum ‘This is… Tunng: Mothers, Daughter And Other Songs’ niet haalde, is anno nu een raadsel. Na Death And The Maiden Retold, dat klinkt als een pseudo-middeleeuwse ballade door de bekende Tunng-mangel gehaald, brengt Bank Holiday ons terug naar het heden. Deze track van vorig jaar staat bol van de absurdistische humor en speels surrealisme en klinkt krachtig als iets van These New Puritans.

Vandaar gaat het in sneltempo naar het verleden en weer terug met de Tim Buckley-cover No Man Can Find The War, de oude single Magpie Bites en het bevreemdende Clump, ooit een bonustrack op de cd-versie van ‘Good Arrows’, het album uit 2007. Uiteindelijk mag Peanuts, dat wel een afketser van Gruff Rhys zou kunnen zijn, de plaat afsluiten. Tenminste, dat is zo op Spotify en in de versie op cd. Via Bandcamp kon je een versie bestellen met nog negen bonustracks. Die is helaas uitverkocht, maar je kan je er de extra nummers nog wel digitaal aanschaffen.

En misschien moet je dat wel doen, want in tegenstelling tot andere verzamelingen van dit soort is het niet de bedoeling om commercieel succes nog wat verder uit te melken, maar wel een erg onderhoudende schattenzoektocht te houden in de koffer van een band waarvan de creativiteit zijn gelijke niet kent.