LUMP - LUMP

Dead Oceans

Intrigerend is het in elk geval, dit zijproject van twee klasbakken als Laura Marling en Mike Lindsay (producer en stichtend lid van Tunng). Maar levert het ook mooie muziek op?

Lindsay en Marling ontmoetten elkaar nadat de laatste in juni 2016 in Londen een voorprogramma had gespeeld voor Neil Young. Lindsay had nieuwe songs gecomponeerd vol zweverige Moog-geluidjes, spannende drumpartijen en wervelende wolken van getransformeerde fluiten, en zocht een zanger(es) om die songs nog meer te stofferen.

Marling hapte toe, dook mee Lindsays kelder en universum binnen en drapeerde haar herkenbare stemgeluid rond en tussen de experimentele geluidstapijten die Lindsay geweven had. Ze zingt eigen teksten over onze worsteling met de eigen nietigheid en de leegte van het hedendaagse leven. Dat verstaan wij tenminste uit de zes songs die ergens tussen de vier en de zes minuten duren. In een korte, afsluitende track worden vraagtekens gezet bij de bestaansreden van dit project met een tekst die niets anders doet dan alle medewerkers aan de plaat opsommen.

Geïnspireerd door het vroege twintigste-eeuwse surrealisme en de poëzie van Edward Lear en Ivor Cutler begint het openingsnummer Late To The Flight met onheilspellend elektrisch geruis, waarover even een akoestische gitaar mag klinken voordat die overgenomen wordt door iets wat als een melodica klinkt. Pas nadat Marling is ingevallen, komt alles samen. Over wie of waarover het nummer gaat, blijft onduidelijk, maar de dromerige sfeer is gezet voor de rest van de plaat.

May I Be The Light werd met dezelfde ingrediënten geconstrueerd, maar heeft een iets dwingender baslijn om dan zachtjes uit te doven met fluiten. Die klinken gewoon door in Rolling Thunder dat ook al een absurde tekst heeft. Of kunt u iets maken van: "I’m a man, of a certain kind / I’m a woman, of a certain space and time / I’m your mother, I’m your father / We would dream in a rolling thunder?” Prachtig zijn wel het schetterende koper van Hannah Peel en de climax waar ze de song naartoe duwen.

Terwijl Marlin haar tekst doorgaans op een coole, bijna spoken word-achtige wijze brengt - afgewisseld met engelachtige, etherische zang - klinkt ze in single Curse Of The Contemporary een pak voller en bijna zo sterk als een Florence Welch of een Kate Bush. Nergens klinkt de samenwerking tussen haar en Lindsay beter, al is het daaropvolgende Hand Hold Hero met zijn geprogrammeerde drums, stuwende bas en repetitieve tekst een hymneachtig hoogtepunt. 

De eigenlijk slottrack van dit korte album is Shake Your Shelter. Helaas gaat de plaat hier uit de bocht door het overmatige stapelen van Marlings stem. Als het de bedoeling was om een gevoel van chaos op te wekken, kan het nummer geslaagd genoemd worden, maar wij raken de draad hier toch kwijt.  

‘Lump’ heeft dus zeker zijn momenten. Iets anders had ons verbaasd van twee artiesten als Marling en Lindsay, maar we blijven toch verweesd achter wanneer de laatste droneklanken uitgestorven zijn. “Lump is a product” bezweert Marling ons met vervormde stem. Men had er inderdaad meer ziel in mogen steken.