Transistorcake - 'Cocktail EP'

Het is net geen jaar geleden dat we de debuutep van Transistorcake, echte naam Orson Wouters, voorgeschoteld kregen. ‘Future Plans’ was een erg veelzijdige en rijke ep die voortbouwde op het futuristische discogeluid van Mr. Croissant Taker, één van de eerste nummers van zijn gloednieuwe elektronicaproject. Ook op zijn nieuwe worp, ‘Cocktail’, gaat de Gentenaar op zoek naar hogere sferen.

In zes etappes (of beter: drankjes) slaat Transistorcake een brug tussen oldschooldisco en het geluid van morgen, daarbij gretig gebruik makend van zowel vergeten synthesizers als uitdagende en schurende percussie. Het geheel, zowaar een geluidsexplosie, klinkt bijzonder fantasierijk en doet je afdwalen naar onaardse oorden. In die context is de naam ‘Cocktail’ dan ook metaforisch: elk drankje heeft zijn typerende smaak en verleidelijke kleur, belichaamt een andere wereld en vertelt een eigen verhaal.

Het begint met Cocktail Op. 1, dat met lichte synthesizers en een dromerig koor als een fris aperitief beschouwd kan worden. Het getinkel, glashelder en kwiek, dat plots komt opzetten doet een beeld van een gekoeld, zelfs bevroren glas bovendrijven dat wacht tot het door warme lippen wordt omsloten, terwijl de daaropvolgende (en ongelooflijk vettige) bas een perfecte weerspiegeling is van het gevoel dat je krijgt, wanneer de godendrank door je slokdarm loopt op een warme zaterdagmiddag.

Grenadine is dan weer het drankje waarbij iedereen na wat lachen en babbelen opstaat en begint op te gaan in de muziek, hier en daar een voorzichtig dansje placerend. De ruwe drums lijken wel een lokroep voor de benen, terwijl de glijdende, distorted synths een heerlijk tikkeltje experiment toevoegen. Wat na dat opgefokte gedans overblijft, is dan weer Melted, gesmolten ijs in een leeg glas dat smeekt om bijgevuld te worden.

Pina, en het daarbij naadloos aansluitende Cocktail Op. 2, jagen het tempo al snel terug de hoogte in en leunen op fluctuerende synthesizers die een eerder dromerige sfeer scheppen, misschien wel naar analogie van dat glaasje te veel. Beide nummers klinken bovendien gejaagder en werken naar een hoogtepunt toe, waarbij je eigenlijk beseft dat het einde van de avond – of in dit geval de ep – nadert. En zo wordt uiteindelijk afgesloten met Mosquito Mojito, dat het vermoeide, maar voldane gevoel weerspiegelt dat je overhoudt wanneer je naar huis vertrekt na een geslaagde avond. Duizelingwekkend, gemoedelijk en magisch.

Transistorcake heeft met andere woorden alweer een uitstekende ep neergezet die wij alvast door de speakers zullen laten galmen tijdens de eerstvolgende cocktailavond. ‘Cocktail’ verbindt nog maar eens nostalgie met moderniteit en creëert zo een onweerstaanbaar en vooral bovennatuurlijk geheel dat menig luisteraar doet wegdromen op klaarlichte dag. Wanneer komt dat eerste studioalbum?