#TijdelijkeLoners - Johnny Marr - Back In The Box (2014)

Normaal worden ze omringd door een stevige band, maar voor de gelegenheid geheel alleen en toch goed bezig.  Deze week gaan we met tijdelijke loners op oorlogspad.

Er bestaan discussies of het werk van The Smiths nu echt baanbrekend is of niet. Love ‘em or hate ‘em, en dat heeft dan vooral te maken met de controversiële aanpak van zanger Steven Patrick Morrissey en ietsje minder met het melodische, inventieve gitaarspel van Johnny Marr. Voor ons staat het werk van The Smiths onmiskenbaar op een verhoog.

Na wat zoektochten na zijn onfortuinlijke vertrek uit The Smiths (had ook weer te maken met die voorman, naar het schijnt) en passages bij diversen (Bryan Ferry, Electronic, The The, Modest Mouse en The Cribs), vond Johnny toch ook solo zijn draai en zijn rust. Meer nog, op de laatste festivaldag van de meest recente editie van Pukkelpop passeerde Marr in al zijn coolness met wellicht de beste Pukkelpopfinale ooit.

De Club was gevuld met voornamelijk buikige veertigers en vermoeide vijftigers die na welgeteld drie akkoorden een paar decennia van zich afgooiden en zonder schroom de Weltschmertz luidkeels van zich af zongen met gebalde vuist vooruit. Hels en intens mooi! Er werd goedkeurend meegeknikt met het solomateriaal, maar elke keer mepte hij met een welgeplaatste uppercut de Club helemaal plat, als hij de songs van weleer met veel panache en vuur inzette.

We halen dan ook met plezier de openingstrack en onvervalste lovesong van 'Playland' uit 2014 erbij: "When I wrote the first song, Back In The Box, I knew it would be the opener because it's just a celebration of euphoria and ecstasy. I'm singing about transcendence and euphoria and ecstatic states, either hearing a record you like, waking up on a sunny morning, being in love. Or schizophrenia, drugs, all these things that can make you have a euphoric experience." Die euforie zoeken we, Johnny.