#TheVeilsKiezen - PJ Harvey - All And Everyone (2011)
In maart brachten ze een zesde lp uit '…And Out Of The Void Came Love', maar of het The Veils de mainstreamaandacht oplevert die ze verdienen, is nog de vraag. Hoe dan ook blijft het een schone, gepassioneerde rockgroep onder leiding van Finn Andrews, die deze week zeven van zijn invloeden mag toelichten.
Finn Andrews van The Veils heeft het ook voor PJ Harvey: “Ze wordt altiijd geassocieerd met een Amerikaanse sound, maar hier weet PJ Harvey echt iets over Engeland in muziek te vangen wat ik niemand anders heb horen doen. Onlangs speelden we deze plaat, toen we met de band van Oxford naar Londen reden. Het is de perfecte soundtrack bij dat land zoals het nu is. 'Let England Shake' is doortrokken van nostalgie, maar heeft tezelfdertijd iets zeer moderns. Het is een hele klus om de staat van Engeland anno nu gestalte te geven, maar die klaart ze bewonderenswaardig helder.”
Dit bijna zes minuten durende All And Everyone is één van de drie nummers op 'Let England Shake' die verwijzen naar de strijd om Gallipoli in 1915, een grotesk verknoeide poging om Constantinopel te veroveren in de eerste wereldoorlog, waarbij een groot deel van het Australische en Nieuw-Zeelandse leger werd weggevaagd.
In een interview met lokale krant, The Bridport News, legde Harvey uit dat ze enorm veel onderzoek deed voor het project en het schrijfproces "duurde ongeveer tweeënhalf tot drie jaar". Ze voegde eraan toe: "Ik las veel boeken over oorlog uit alle verschillende tijdperken. Ik las over oorlog op een filosofische manier, ik las erover vanuit alle invalshoeken. Ik deed veel onderzoek naar de Engelse geschiedenis. Ik keek naar de manier waarop andere kunstenaars dat hebben gedaan. Ik ben veel over Engeland aangesproken. Ik heb veel internetonderzoek gedaan. Ik heb heel veel documentaires bekeken met interviews van mensen die er daadwerkelijk waren geweest. Interviews met soldaten uit WO1 tot aan de huidige interviews met Afghaanse mensen om het brede spectrum te produceren".
"Ik heb gewoon geprobeerd zoveel mogelijk informatie in me op te nemen. Ik bekeek veel kunstwerken, veel schilderijen, bijvoorbeeld Salvador Dali's 'Spaanse Burgeroorlog' en Goya's 'Disasters Of Wars'-serie. Dat zijn er maar twee, maar er waren veel verschillende invalshoeken waar ik naar keek. Ik kwam een fotograaf genaamd Seamus Murphy tegen, die het grootste deel van tien jaar in Afghanistan doorbracht. Ik was enorm ontroerd door een tentoonstelling die ik van hem zag genaamd 'A Darkness Visible'. Ik wilde meer met hem praten over zijn ervaringen daar in Afghanistan".
"De hele tijd dat ik aan het schrijven was, probeerde ik de stem goed te krijgen en waar ik steeds op terugkwam, was dat de plek van waaruit ik me gekwalificeerd voelde om te spreken een heel eenvoudig, menselijk, emotioneel standpunt was, omdat we allemaal menselijk zijn. We voelen allemaal deze dingen. Of je kunt voelen hoe het zou zijn geweest voor iemand in die situatie. Je weet hoe je hart kan breken na het zien van een documentaire over het ongeluk van iemand anders, een soldaat die in deze verschrikkelijke situaties is geweest of een man die zijn vrouw heeft verloren - opgeblazen door een zelfmoordterrorist, en je voelt. Dat is heel menselijk."