The Lemonheads - 'It’s A Shame About Ray' – 30th Anniversary ed.

Wablief? Is het al een kleine twee jaar geleden dat we het miskende ‘Lovey’ van The Lemonheads de hemel in prezen? Of althans de dertigjarige heruitgave daarvan. Bij deze is het dus de beurt aan doorbraakplaat ‘It’s A Shame About Ray’. De plaat met de voor velen foeilelijke hoes waarin Evan Dando stem geeft aan de opstandige tienergemeenschap begin jaren negentig, die (mits iets scherpere zang en productie) in feite een vermomde punkplaat is. Of een grungeplaat, moest de band aan de andere kant van Amerika gewoond hebben.

Want anno 2022 zijn we gewend aan tekstuele vuilbekkerij in alle mogelijke songs of in TikTok-vorm, maar destijds konden weinig verhullende titels als Ceiling Fan In My Spoon of het officiëel eerder onuitgegeven My Drug Buddy nog voor stevig wat ophef zorgen. Zeker uit de mond van een langharige bard met gescheurde, skinny jeans. Ook al bleek die net juist een magneet voor zowat elke alternatieve, coole chick tussen zestien en twintig (of voor de boys die daarnaar probeerden te scharrelen). Het moet iets te maken hebben met de ontwapenende, licht ontdubbelde en kwetsbare stem. Of met rebellenromantiek.

Is dit dan een vrouwenplaat? Kort door de bocht. Met zijn twaalf songs, waarvan er slechts twee boven drie minuten uitsteken, is ‘It’s A Shame About Ray’ in elk geval erg ruig. Aan de andere kant laat de teenage rebel ook graag de softe kant zien, bijna smekend “I just want a bit part in your life” (Bit Part) of “You can crash out on my divan” (Divan). Twee parels van songs trouwens. En dat wordt natuurlijk extra in de verf gezet met de extra’s: een plaat vol akoestische versies met enkel man en gitaar. En met die noodzakelijke covers uiteraard. Mrs Robinson (Simon & Garfunkel) kende je al en blijft The Lemonheads natuurlijk eeuwig achtervolgen, maar Knowing Me Knowing You (ABBA) zagen we niet aankomen.

Dit terzijde. ‘It’s A Shame About Ray’ is in elk geval nog steeds een scherpe indieplaat. Kort. Gebald. Tijdloos. Met liedjes die opvallend uptempo zijn, maar toch voldoende haken heben om niet zomaar eventjes hap-klaar-weg te zijn. Snel genoeg om goed te rocken, maar toch ook zacht genoeg om te charmeren. Jongens, wat is Alison’s Starting To Happen met die rock’n’roll highschool-drive toch een kanjer!

Je krijgt ze op een laatste schijfje nog even allemaal in demoversie. In ongepolijste vorm klinken sommige songs helemaal als een ruwe diamant. Dankjewel, platenfirma. Volgend jaar is het de beurt aan ‘Come On Feel The Lemonheads’, het commerciële hoogtepunt van de band. Staat alvast in de agenda genoteerd.