#Steden - Joni Mitchell - Free Man In Paris (1974)

Een arbitraire greep uit de onuitputtelijke liedjesmand met songs over steden in verschillende vormen en gedaanten.

De "Free Man" in kwestie is David Geffen, die de leiding had over Joni Mitchells platenlabel. Het nummer gaat over de druk, die de muziekindustrie op artiesten uitoefent. Mitchell en Geffen stegen samen in de gelederen. Eind jaren zestig vestigde hij zich als agent (een belangrijke vroege klant was een andere machtige vrouwelijke songwriter: Laura Nyro) en zij maakte naam met haar muziek. Ze werden goede vrienden en toen Geffen Asylum Records oprichtte, nam Mitchell voor het label het album 'For The Roses' uit 1972 op, het eerste op Asylum.

De twee namen elkaar in vertrouwen en Geffen praatte vaak over de buitengewone druk, waarmee hij te maken kreeg als krachtige muziekmagnaat. Mitchell schreef Free Man In Paris op basis van wat hij haar vertelde. Waar Geffen zich het meest levend en onbezwaard voelde, was in Parijs, waar niemand hem kon bellen en om gunsten vragen.

David Crosby en Graham Nash, die goede vrienden waren met Mitchell en ook klanten van Geffen, zongen back-up op dit nummer. José Feliciano speelde gitaar. Hij werkte aan een ander project in de studio's (A&M in Los Angeles), toen hij het nummer uit de studio van Mitchell hoorde komen en aanbood om te spelen. Hij kende Mitchell van optredens in Canada.

Mitchell gebruikte jazzmuzikanten op het album 'Court And Spark', aangezien de jongens, die opnamen maakten met onder meer Jackson Browne en James Taylor, haar niet de nuance gaven waar ze naar op zoek was. Tom Scott speelde fluit, en leden van een groep genaamd The LA Express speelden andere instrumenten: Larry Carlton (gitaar) en John Guerin (drums).

David Geffen dacht niet dat dit nummer hitpotentieel had, maar was ervan overtuigd het als single uit te brengen. Uitgegeven als vervolg op de eerste single van het album, Help Me, draaide dat goed uit, bereikte het nummer tweeëntwintig en werd één van Mitchell's populairste nummers.

Neil Diamond nam de song op voor zijn album 'I'm Glad You're Here With Me Tonight' uit 1977. Elton John en Sufjan Stevens namen het voor hun rekening op Joni Mitchell-tribute-albums.