Spoon - 'Everything Hits At Once'

RE:introducing

Eerste vaststelling: geen Jonathan Fisk op deze verzamelaar van één van de meest miskende bands van de afgelopen vijfentwintig jaar. Liggen we daar wakker van? Hell no! Er staat immers nog meer dan genoeg schoons op deze compilatie.

Wij leerden Spoon kennen via Steve Wynn, voortrekker van The Dream Syndicate, die 'Kill The Moonlight' ooit in zijn jaarlijstje zette. En sindsdien zijn we er nooit meer vanaf geraakt, hebben we trouw (bijna) alle Belgische optredens van de band meegemaakt en hadden we zelfs het voorrecht hen te mogen interviewen. Om maar te zeggen: wij zijn niet helemaal onbevooroordeeld.

Maar moet dat dan? Is dat niet precies waar muziek rond draait, wat het zo leuk maakt: de discussies met muziekvrienden over welke de beste plaat is van een band of van een jaar? Intussen hebben wij de microbe ook overgegeven aan de kinderen en heeft elk van hen een eigen favoriete Spoon-plaat. Voer voor discussies aan de koffietafel.

“It's a conversation starter, like any great group's best-of should be”, klinkt het in de bijgevoegde promotekst en daar slaan ze de nagel op de kop. Eén van de reacties op het nieuwsbericht dat er een verzamelaar van Spoon op komst was, luidde dat er niks van 'Telephono' op stond. Daar zit uiteraard wat in. Een nummer uit 'Telephono' (Not Turning Off bijvoorbeeld) had aangegeven hoe deze band is geëvolueerd van punky rockband pur sang tot gesofisticeerde indierockers, die openstaan voor allerlei invloeden. Maar dan laat je weer andere songs weg. Dus moeten er ergens knopen doorgehakt worden. Trouwens, van 'A Series Of Sneaks' staat er ook geen enkele op. Jammer, want Car Radio is niet te versmaden.

Maar als je je concentreert op wat er wél op de plaat staat, zal je tot de vaststelling komen dat deze band echt alle kanten op stuitert. Het zachtaardige experiment van The Way We Get By over het disco(achtige) anthem I Turn My Camera On tot aan het krachtige en onvolprezen The Underdog, het zit er allemaal in.

Dat precies uit 'Ga Ga Ga Ga Ga' drie nummers werden geplukt, zal wel met de populariteit en het succes bij de critici van die plaat te maken hebben. Let wel: het zijn drie steengoede nummers, maar tegelijkertijd hadden ze even goed ook nog Sister Jack uit 'Gimme Fiction' kunnen pikken. En dan zijn we weer vertrokken.

Toen we, bij wijze van onderzoek, alle platen van de band nog eens uit de kast haalden, stelden we al snel vast dat de meeste van die nummers helemaal niet gedateerd en nog steeds verrassend fris klinken, ondanks het feit dat de band al een kwarteeuw meedraait. En dat het verdomd moeilijk is om zelf een tiental representatieve songs voor deze band eruit te selecteren. Dan ben je goed bezig, toch?

Ach, we gaan er niet moeilijk over doen: dit is een mooie verzameling van topsongs, ideaal om je muziekvrienden mee om de oren te slaan. En dat je er een nieuw nummer als No Bullets Spent bij krijgt, scherpt alleen maar de honger naar nieuw werk. Intussen heeft bassist Rob Pope de band vaarwel gezegd, maar de verschillende line-ups van de band waren alleen maar een aanleiding tot het verkennen van nieuwe wegen. Wij hebben er alle vertrouwen in dat dat ook blijft gelden in de toekomst.