#Quarantainemuziek - Talking Heads - Life During Wartime (1979)
Quarantaine, isolatie, eenzaamheid, ach en wee… We zijn het niet bepaald gewend, dat omgaan met contactschaarste en terugplooien op onszelf. De mens is een sociaal dier. Dat is overduidelijk geworden de laatste tijd. Toch moeten we nog even door de zure corona-appel heen bijten. Ook dat is - helaas - overduidelijk. Daarom pikten wij er een aantal songs uit, die lucht geven aan deze hoogst onaardige ervaringen en gevoelens.
Iemand die afstandelijk onbehaaglijke gevoelens en situaties bijna chirurgisch treffend kan verklanken, is David Byrne. Hij slaagde daar meesterlijk in op de derde Talking Heads-plaat 'Fear Of Music’, waarop hij met partner in crime Brian Eno als een socioloog fenomenen treffend wist om te zetten in dystopische songs met korte titels als Mind, Drugs, Air, Paper, Cities, Animals,…
Deze driewoordentitel vormt de schaarse uitzondering en handelt over het ontregelend leven van een samenleving in oorlog. Het standpunt is dat van de opstandeling in complete staat van paranoia, die de verworven rechten en vrijheid betreurt in zijn bestaan van stadsguerilla. Behoorlijk profetisch onderwerp, waarvan intussen al één en ander soms reëel geworden is.
Byrne haalde inspiratie uit literatuur over computermisdaad bij grote multinationals. In New Musical Express legqt hij het in 1979 uit: "There will be chronic food shortages and gas shortages and people will live in hovels. Paradoxically, they'll be surrounded by computers the size of wrist watches. Calculators will be cheap. It'll be as easy to hook up your computer with a central television bank as it is to get the week's groceries. I think we'll be cushioned by amazing technological development and sitting on Salvation Army furniture. Everything else will be crumbling. Government surveillance becomes inevitable because there's this dilemma when you have an increase in information storage. A lot of it is for your convenience - but as more information gets on file it's bound to be misused." Griezelig goed voorspeld!
De song werd gebouwd op een bassriff van Tina Weymouth tijdens een studiosessie in New Orleans in de Sea-Saint Studio van Allen Toussaint. Voor het overige werd 'Fear Of Music' in thuisstad New York opgenomen met Brian Eno. In het nummer worden ook de twee New Yorkse clubs genamecheckt, waar ze aan het begin van de carrière debuteerden: CBGB's en the Mudd Club: “This ain't no party / this ain't no disco / This ain't no fooling around / This ain't no Mudd Club / or CBGB / I ain't got time for that now” Blijft een boeiend nummer, zelfs na meer dan dertig jaar.