#NormanBlakeKiest - The Beatles - Helter Skelter (1968)

In 2023 kwam er een nieuwe van Teenage Fanclub uit: 'Nothing Lasts Forever'. In het najaar staken ze ook nog eens het kanaal over voor een reeks concerten. Reden genoeg om een weekje de favorieten van zanger-gitarist Norman Blake de revue te laten passeren.

Hij staat er heus niet alleen in, want velen met hem vinden, zelfs binnen de rijke Fabcatalogus, de dubbele witte een soort van heilige graal: “I was aware of The Beatles and I’d heard all the big singles, but 'The White Album' was the first of their LP’s, as a young teenager that I really listened to a lot. And I think it’s still my favourite Beatles album, just ‘cause there’s such a variety of styles on it, it’s got everything. The sound of the record is fabulous too, it just gives me a warm feeling. I never tire of hearing it, you’re always hearing new things.”

Paul McCartney wilde het "luidste, gemeenste, zweterigste rocknummer schrijven dat we konden" na het lezen van een interview met Pete Townshend, waarin hij een Who-nummer (mogelijk I Can See For Miles) omschreef als "de meest rauwe rock-'n-roll, het smerigste wat ze ooit hadden gedaan." Dit was het resultaat. Sommige historici van populaire muziek geloven nu dat dit nummer een belangrijke invloed had op de ontwikkeling van heavy metal.

McCartney vertelde het aan Mojo in oktober 2008: "Alleen al het lezen van die regels (van het Townshend-interview) sprak tot mijn verbeelding. Ik dacht: ok, ze hebben gedaan wat volgens hen het luidste en smerigste was; we zullen doen wat we denken. Ik ging de studio in en zei tegen de jongens: 'Kijk, ik heb dit liedje, maar Pete zei dit en ik wil het nog smeriger doen.' Het was een geweldige opdracht voor de ingenieurs, voor iedereen. Zo vaag en vies en zo luid en smerig als je maar kunt krijgen, daar wil ik heen. Ik was blij met de quote van Pete om me daar te krijgen."

De eerste versie was een jam van zevenentwintig minuten, die nooit werd uitgebracht. Tijdens de sessies van 18 juli 1968 namen The Beatles een versie op, die veel langzamer en veel tammer was dan de albumversie. Een andere opname van dezelfde dag werd teruggebracht tot vier minuten en zevenendertig seconden voor 'The Beatles Anthology, Volume III'. 

Voor de albumversie, opgenomen op 9 september, zijn eenentwintig takes van elk ongeveer vijf minuten opgenomen en de laatste staat op de officiële lp. In december 1968 hoorde Charles Manson dit nummer, evenals andere songs van 'The White Album' en interpreteerde die als een waarschuwing voor een naderende rassenoorlog. Hij zag de Beatles als de vier engelen die genoemd worden in het boek Openbaring van het Nieuwe Testament en geloofde dat de liederen hem en zijn volgelingen aanspoorden zich voor te bereiden. 

Manson noemde deze toekomstige oorlog Helter Skelter en probeerde hem aan te wakkeren door zijn volgelingen te sturen om twee huizen binnen te vallen en de inwoners te vermoorden, waardoor het leek op het werk van de Black Panthers. Het woord "Pig" werd op de plaats delict met bloed geschreven en de zinsnede "Healter Skelter" (een spelfout ten opzichte van het Beatles-lied) werd op het tweede huis gekrabbeld, dat van The Labiancas.

Vanwege deze connectie noemde de assistent-officier van justitie Vincent Bugliosi, die de vervolging van Manson en de andere moordenaars leidde, zijn best verkochte boek over de moorden 'Helter Skelter'. Bugliosi's boek vormde de basis voor een film met dezelfde titel. In een interview met Lennon in de Rolling Stone van januari 1971, werd de voormalige Beatle gevraagd naar een reactie op Mansons foute interpretatie van dit nummer. Lennon antwoordde: "Hij is zwoel, net als elke andere Beatle-fan die er mystiek in leest. Vroeger lachten we op een luchtige manier om dit of dat en één of andere intellectueel las er iets in. De jeugd wil er iets in zien. We hebben sommige delen van de rol ook serieus genomen, maar ik weet niet wat Helter Skelter te maken heeft met iemand neersteken. Ik heb nog nooit naar de woorden geluisterd. Het was maar een geluid."

Ringo speelde zo krachtig op de drums dat zijn schreeuw "Ik heb blaren op mijn vingers!" in de muzikale fade-out bleef zitten. Ringo legde uit wat er gebeurde in The Miami Herald van 29 juni 2008: "Het nummer was eigenlijk heel lang en we waren gewoon aan het stampen. Het was echt een jam. En uiteindelijk was de enige manier om uit de kit te komen was: 'Kijk, mijn vingers bloeden en ik moet gewoon opstaan.' En ik besloot dat te schreeuwen." 

Het nummer werd vernoemd naar een glijbaan in een Brits pretpark. De eerste regel is een grap hierover: "When I get to the bottom I go back to the top of the slide, where I stop and I turn and I go for a ride."