#IanDuryEtc - Sleaford Mods - No One’s Bothered (2015)

Het was een behoorlijke cultuurclash toen Avro’s Toppop in 1977 verblijd werd door ene Ian Dury & zijn Blockheads. Het werd aangekondigd als punk, maar het was verdomd funky en eclectisch (al werd dat woord toen nog niet gehanteerd) bovendien. En al werd de man gehinderd door een handicap, hij ging er toch tweehonderd procent voor. Ook dat hadden we nog niet gezien in ons muzikaal venster op de wereld, genaamd Avro’s Toppop. Enfin, hij was een geval apart en is dat ook gebleven. Beetje wars, tikje dwars maar met volle overtuiging. En zijn invloed is gebleven, want ook vandaag wordt hij gekoesterd en beschouwd als één van de founding fathers van de Britpop.

Zeker weten. Moest Ian Dury nog onder de onzen zijn, hij zou beste maatjes zijn met Sleaford Mods. Meer nog: ze zouden wonderwel bij elkaar gepast hebben op een gezamenlijk plaatje.

Toen een journalist hen ooit vergeleek met The Ramones, die ook hun beperkingen tot een sterkte maakten, antwoordde zanger Jason Williamson: ““Makes a change from being compared to John Cooper Clarke or Ian Dury, or some other fuckers I’ve never listened to.” Subtiel als altijd, maar het weerhield hen er niet van om dan maar met zoon Baxter Dury samen te werken op Almond Milk van Dury's 'Prince of Tears' in 2017.

Enfin No One’s Bothered, afkomstig van 'Key Markets' uit 2015, verhaalt hun kijk op de samenleving als "partly a comment on the ongoing car crash that is human behavior under capitalism, a fading sense of any connection or unified relationship with each other. Alienation is almost accepted." Het was een eresaluut aan één van die vroege Meteors-psychobilly-punkplaatjes, die ze uitbrachten in de periode 1981/82.

Wij zagen Sleaford Mods op Pukkelpop 2018 op hoogst eigenwijze manier de stinkende, rottende onderbuik van Engeland openhalen op de maat van een beats kloppende laptop, een reeks sixpacks en een tirade voor een wild enthousiast publiek. Je moest het zien om het te geloven.