Baxter Dury - Prince Of Tears
Pias Records
Baxter Dury levert met 'Prince Of Tears' het bewijs dat wrange humor en popmuziek soms geweldig goed kunnen samengaan.
Aan de basis van zijn vijfde album ligt een breuk in de liefde. De zelfverklaarde 'Prince Of Tears' , ontplooit een zelden gezien charmeoeffensief. In de aanstekelijke single Miami vinden funky discobeats, synthriedels en een heerlijk tongue-in-cheek parlando elkaar. Dury graaft diep in zichzelf, maar in al zijn vergeefse pogingen om zichzelf te definiëren mislukt hij. "I am a salamander / short riff lover boy / I'm a turgid fucked up goat / pissing on your fucking hill”, om vervolgens het contrast in de verf te zetten met een speels "Welcome to Miami”, dat weliswaar, zo getuigt een vrouwenkoortje “full of broken promises” blijkt te zijn.
Dury is een playboy, maar hij beseft tezelfdertijd dat hij een "beautiful loser" is, die het lastig blijft hebben telkens weer aangesproken te worden op zijn herkomst, eerder dan op de eigen talenten als songschrijver. Zijn succes ("I don’t think you realize how succesful I am", luidt het) staat evenwel in schril contrast met zijn door de relationele breuk danig aangetaste zelfwaarde. Het is dat contrast dat Dury op ‘Prince Of Tears’ ten volle uitspeelt.
De single zet de toon op dit door Ash Workman (Metronomy, Christine & The Queens) geproduceerde album, waarin hij de funk en disco van voorganger 'It's A Pleasure' verderzet. Geen grote verrassingen dus, gezien Dury de upbeat muziek in balans brengt met lyrics waarin hij het overweldigende succes, de liefde (het door ijskoude lyrics en weelderige orkestratie gekenmerkte Porcelain) en zichzelf gewillig neerhaalt.
In sommige gevallen hoor je duidelijk echo's van de Britpop en zijn Britse roots (het naar Pulp, Blur en Supergrass verwijzende Mungo en Listen), terwijl elders Dury net iets meer experimenteert (de upbeat feelgood van Almond Milk en het korte, kwieke Letter Bomb) met veelal guitige lyrics en bijhorende sounds. Heel anders voelt de lichtelijk surreëele, haast demente faux psychedelica in Oi aan. Gaandeweg leer je dat de goed in het oor liggende muziek slechts een voorwendsel is om de focus te leggen op de knappe teksten.
Eén van de blikvangers op het album is het loungy August waarin Dury een streepje piano steekt. Fijn achtergrondkoortje ook. Zou zomaar de volgende single kunnen zijn, net omdat ook daar funk, soul en r&b opduiken, waardoor hij in het vaarwater komt van Jamie Lidell. De schone tearjerker Wanna verwijst naar Serge Gainsbourg en in de fijne titeltrack maken de strijkers alweer een goede beurt.
'Prince Of Tears' is een bijzonder fijn en smaakvol album dat hier alvast nog enige tijd zal meegaan.