#HetHeiligeJaar2001 - Mauro - 'Songs From A Bad Hat'

2021 en er zit een nieuwe soloplaat van Mauro Pawlowski aan te komen. Dat was ook het geval in 2001. Alleen waren de omstandigheden toen toch enigszins anders.

In 2021 staat Mauro bekend als toonbeeld van de eigenzinnigheid. Hij doet waar hij zin in heeft. Klinkt het niet, dan botst het wel. Er is niets dat hem afschrikt, zoals het een echte kunstenaar betaamt. In 2001 lagen de kaarten toch enigszins anders. Evil Superstars gaven er in 1998 de brui aan. O ja, er was nog een wilde poging tot successingle. Of zoals (ll) het eerder al uitdrukte: “Op de tweede lp 'Boogie-Children-R-Okay!' stond het legendarische It's a Sad Sad Planet met de briljante openingsregel: 'I wish today was a very special day / but once again sex got in the way', hetgeen voldoende was om van veel muziekzenders geweerd te worden wegens "too explicit". Et voilà, weer eens netjes in de voet geschoten.”

Dan maar solo. En in 2001 was er dan 'Songs From A Bad Hat', waarop Mauro laat zien een hele plaat vol te kunnen schrijven met dat soort nummers. Ook al was dat misschien niet de bedoeling. Of zoals hij het uitlegt in een interview met het inmiddels ter ziele gegane Mao Magazine: “Sommige nummers van deze plaat heb ik geschreven toen Evil Superstars nog bestonden, maar ik ben blij dat ik niet vlak na het uiteenvallen van die groep een plaat heb gemaakt. Ik wilde toen per se het tegenovergestelde doen van wat ik met de Superstars had gedaan. […] Die reactie is ook normaal: je wilt met alle geweld iets anders doen. Pas na een paar maanden kom je weer 'op je plooi' en heb je opnieuw een heldere kijk op de dingen”.

Commercieel succes was er niet echt. De plaat haalde de veertiende plek in de ultratop (terwijl opvolger 'Black Europa' net een plaats hoger scoorde) en hield het daar zeven weken uit. En daarmee evenaarde hij niet eens het succes van 'Love Is Okay', dat de negende plaats bereikte. Niet dat hij daarvan zal wakker gelegen hebben. Of zoals hij aan Kindamuzik uitlegt: “Het is allemaal enorm overschat geweest! Ik moest er dan ook echt om lachen toen ik destijds las dat we gestopt waren wegens een gebrek aan commercieel succes. Naar onze normen hadden we immers net wél commercieel succes. We konden tekenen bij een Engelse platenfirma en dat was ongelooflijk! We zijn er gewoon mee gestopt omdat we daar zin in hadden. Ach, ik vind het wel oké als er allerlei andere verhalen ontstaan, ik zal de laatste zijn om die te ontkennen”.

En toch was de ontvangst van 'Songs From A Bad Hat' bijzonder hartelijk. Dirk Houbrechts noemt het in het Belgisch Pop- en Rockarchief: “[...]een plaat waar niks op af te dingen is. Geen frank. Dit album staat als een bunker, met funderingen drie verdiepingen diep in de grond.” Voor Enola, toen nog Goddeau, vatte Philip Fonteyn het samen als: “Mauro toverde een fijn konijn uit zijn hoed”. Alleen in De Standaard wordt eigenlijk een kanttekening gemaakt: “Te vaak zingt hij geforceerd: het moet doorleefd klinken, maar overtuigt niet echt.” Zelf zegt hij over dat zingen in Mao Magazine: “Ik zing niet graag in de studio. Sterker nog: ik haat het. Als het weer zo ver is, moet ik me echt naar de microfoon slepen. Vroeger kon ik niet snel genoeg weg zijn als ik iets had ingezongen. Deze keer heb ik een extra inspanning gedaan.” En nog is het dan niet goed.

Wat wij er na twintig jaar van vinden? We hebben 'Songs From A Bad Hat' nog eens een paar keer gespeeld en staan nog steeds versteld van de variatie die erin zit. Perfecte popsingles als de bijzonder aanstekelijke opener Let Me Know en A Faint Smile staan zij aan zij met akoestische songs Ballad With One Arm en het prachtige – ja, het is onze favoriet – Everybody's Friend. En dan is er nog het riffgedreven Finish It All Off (With Love) en de nadrukkelijke stamper Can't Fight It No Longer. Wat gaan we dan nog zeuren? Wij treden Dirk Houbrechts hierboven helemaal bij.

Als die nieuwe soloplaat in de buurt komt, zijn wij al lang tevreden. Maar het blijft natuurlijk Mauro en dus weet je uiteindelijk nooit wat er uit de bad hat komt.

O ja, nog even dit: wie Shining Light van Ash tot de nummers rekent, waarvan hij zou willen dat hij ze geschreven had (zoals hij in Mao Magazine aangeeft), kan bij ons nog weinig fout doen.