Een rockopera voorbij de clichés

In de vorige aflevering kreeg de nieuwe schijf van Flaming Row al een vermelding. En we krijgen er maar niet genoeg van. ‘The Pure Shine’ is dan ook geen rockopera als alle andere. In sommige voorbeelden wordt het idioom bij wijze van parodie nog uitvergroot. Maar wat deze Duitsers laten horen, is echt wel de antipode van de kitsch en bombast die men doorgaans met de rockopera associeert. Op ‘The Pure Shine’ worden zowat alle denkbare clichés omzeild.  

En daarvoor is heel wat behendige stuurmanskunst vereist. Zeker als je aan de slag gaat met een roman van Stephen King. De Amerikaanse succesauteur zit doorgaans niet verlegen om een excessief verhaal. In ‘The Dark Tower’ gaan western, actie en fantasy met parallelle werelden hand in hand. Er is de zoektocht naar een gemene tovenaar en naar de Donkere Toren die de nexus is tussen tijd en ruimte. Volgt u nog?

Het songschrijversduo Melanie Mau en Martin Schnella zet de tekst echter overtuigend naar eigen hand. Schrijven is immers schrappen. En vertalen naar een medium zoals muziek betekent nog veel meer schrappen. Zo zorg je ervoor dat de plot overzichtelijk blijft.

Naast Mau en Schnella – überhaupt twee prima stemmen – is voor het rollenspel een hele plejade aan zangers aangetrokken. Dat elke zanger een karakter heeft waarmee hij zich voldoende van de andere onderscheidt is natuurlijk een basisvoorwaarde. Dat emotie voorrang krijgt op virtuositeit, is een pluspunt. Dat de occasionele virtuositeit het karakter aanneemt van een complexe polyfonie, stijl Gentle Giant, is nog meer een pre.

Ook instrumentaal heeft men de balans gevonden tussen groots en Kammerspiel. Na ruim zeventig minuten blijft de luisteraar niet uitgeput achter. De arenarock is goeddeels ingeruild voor met folk geïnjecteerde, semi-akoestische interventies. De geluidsobesitas is daarmee een ferme hak gezet. Dit is geen rockopera meer, maar muziektheater.

De rockopera, volgens velen even belegen als schimmelkaas, is nooit weg geweest uit prog. Het voorbije decennium bracht interessante pogingen zoals Stewart Bells ‘The Antechamber Of Being’ en Clive Nolans Victoriaanse trilogie in het ‘Alchemy’-universum. Het waren muzikaal doorwrochte en niet bepaald lichtvoetige pogingen.

Een goede rockopera is geen fastfood voor de instant genotzoeker in het Boudewijnstadion. Het is wel een uitstekende brasseriekeuken. Maar de rest van de dag is de honger ook over. ‘The Pure Shine’ is dan eerder haute cuisine. Je krijgt niet genoeg van het proeven. Maar evenmin zal je met een volle maag uitgeteld op de bank liggen.

‘The Pure Shine’ van Flaming Row is verschenen bij Progressive Promotion Records.