#DeSongsVan2021 - Mauro Pawlowski - Leaving Montreux (2021)

Lijstjes, jaaroverzichten, terugblikproza, we zijn er dol op aan het einde van het jaar, maar al te vaak wordt er gefocust op albums. Wij zoomen deze week iets dieper in en gaan puur arbitrair voor een paar songs die heel vaak op onze muzikale radar passeerden, omdat we er op één of andere manier door werden gepakt.

Met de deur in huis maar 'Eternal Sunday Drive' was onze favoriete lp van dit verbrokkelde jaar 2021, waarin we, andermaal spaarzaam - lees: gierig - moesten omspringen met contacten, concerten en vrije tijd. Maar kijk, precies twintig jaar nadat onze Koerselse kameraad ons verraste met een ronduit schitterende soloplaat 'Songs From A Bad Hat', die hem wereldfaam, limousines, champagne en kaviaar had moeten opleveren, werd het, volledig onterecht een kebab in de mijncité met een tweedehandswagen. Maar lekker was het evengoed.

Maar dat is niet iets waar de heer Pawlowski lang om heeft getreurd, want zijn creativiteit kent geen grens en tot ieders verbazing ging hij benevens zijn vele projecten en activiteiten ook nog eens op briljante wijze orkestmeester spelen bij dEUS en gaf de Antwerpenaars terug een elan en een tweede carrière en was hij hofleverancier bij tig andere projecten.

En als de vorige soloplaat nog gelardeerd werd met veel seventieslevertraan en referenties naar Mott The Hoople en T. Rex, ging het op 'Eternal Sunday Drive' duidelijk richting eighties met echo’s van Bryan Ferry en David Sylvian. Maar laat u niet misleiden door deze vergelijkingen. Hij is vooral zijn eigen, verduivelde zelve, koning van Maurotanië.

Het gebeurt niet vaak dat wij de wagen langs de kant moeten zetten om op adem te komen, maar het gebeurde wel degelijk toen op Radio 1 in 'Wonderland' zonder aankondiging Leaving Montreux werd ingezet. Wij waren van ons melk en zijn het eigenlijk nog steeds. Een machtig mooie productie ook van Jasper Maekelberg, die Mauro's ding in de fijnste banen leidde.