Dertig jaar Heideroosjes

21 december 2019; dat was de datum van het laatste jubileumconcert van Heideroosjes, in Paradiso Amsterdam, in het kader van het dertigjarig bestaan. De heren hebben de punkrock nu echt vaarwel gezegd en het lijkt ons een mooie gelegenheid om eens stil te staan bij deze band.

In 1989 richtten vier jochies, vijftien à zestien jaar oud, afkomstig uit Horst (Limburg), een bandje op. Marco Roelofs (zang), Frank Kleuskens (gitaar), Fred Houben (basgitaar) en Igor Hobus (drums) kenden elkaar allemaal van de middelbare school en het leek hen wel leuk om een bandje te beginnen. Urbanus - wie kent hem niet? - was degene die een bandnaam voorzag. Ooit hield hij een conférence waarin hij aangaf dat hij een liedje had geschreven voor de Limburgse hardrockformatie De Heideroosjes. Het grappige was dat die toendertijd niet bestond, maar de heren vonden het een gepaste naam. De geboorte van Heideroosjes was een feit.

Het viertal was van in het begin al druk bezig, vooral ook met het oprichten van een eigen platenlabel: Fairytale Records. Een behoorlijke prestatie toch voor een paar pubers. Via dat eigen label bracht de band de eerste twee albums uit: 'Noisy Fairytales (1993) en 'Choice For A Lost Generation' (1994). Heideroosjes onderscheidde zichzelf door niet alleen in het Engels te zingen, maar ook Nederlands- en Duitstalige nummers te maken. Later zelfs ook nog een paar in het Limburgse dialect.

De band bouwde een gedegen live reputatie op waardoor ze zich op een gegeven moment in de kijker speelden van de organisaties van Lowlands en Pinkpop. In 1995 stonden ze voor het eerst op Lowlands, maar het optreden dat ze in 1996 op Pinkpop gaven, was de doorbraak bij het grote publiek. Mede door dat optreden belandde het in dat jaar uitgebrachte Fifi in de hitlijsten.

In 1997 bracht de band vierde album 'Kung Fu' uit, tevens het laatste album dat via platenlabel PIAS werd verdeeld. In 1998 bereikten Heideroosjes immers een nieuw hoogtepunt: ze tekenden bij het internationale punklabel Epitaph Records, wat ervoor zorgde dat de heren ook vaker naar het buitenland trokken en tourden samen met bands als Pennywise en The Offspring. Speciaal voor deze gelegenheid en om het buitenland kennis te laten maken met het repertoire, goten de jongens een paar oude nummers in een nieuw jasje. De compilatie 'Smile... You're Dying!' was het resultaat.

Voor Epitaph brachten Heideroosjes drie studioalbums en een live registratie uit: 'Schizo' (1999), 'Fast Forward' (2001), 'It's A Life - 12,5 Years Live' (2002) en 'SINema' (2004). Opmerkelijk is dat de band een Edison won voor beste single voor Damclub Hooligan, die nochtans nauwelijks airplay genoot. Het was trouwens de Nederlandse cabaretier Ruber van der Meer (zie ook o.a. De Lama's), die voor hooligan speelde in de bijhorende videoclip.

In 2006 verliet de band Epitaph Records en tekenden ze bij het Belgische label I Scream Records, die op hun beurt de band in de Verenigde Staten introduceerde. Opnieuw nam de band een paar oude nummers op en goot deze in een nieuw jasje. 'Royal to the Bone' was het resultaat. Dit compilatie-album werd alleen uitgebracht in de VS en Canada. 

Nog helemaal in de Amerikaanse sfeer kwam daar in 2008 het achtste studio-album 'Chapter Eight, The Golden State' bij. The Golden State, de bijnaam voor Californië, was waar het album werd opgenomen. Voor dit album werd een beroep gedaan op niemand minder dan Lemmy Kilmister (Motörhead) en Zoli Teglas (toenmalig Ignite-zanger) voor  gastbijdragen.

Dat jaar zagen we ook een totaal andere kant van Heideroosjes. De heren besloten zich te wagen aan theater. 'MANIE MANIE' werd in totaal tachtig (!!) keer opgevoerd in Nederland en België en was dus een daverend succes. De regie was in handen van Minou Bosua (De Bloeiende Maagden) en Martin van Waardenberg.

Voor het twintigjarig bestaan van de band kwam er in 2009 het dubbelalbum '20 Years: Ode & Tribute' uit. Het eerste gedeelte daarvan bestaat uit Nederlandse en Belgische bands en artiesten, die een eigen versie van hun favoriete Heideroosjes-song ten gehore brengen. BLØF, Urbanus, Peter Pan Speedrock en Di-Rect waren daar onder meer bij. Op het tweede gedeelte coveren Heideroosjes de eigen helden. Twee noemenswaardige covers zijn een Metallica-medley en De Wereld Draait Door (1989-2009). Dat laatste nummer is een overzicht van de voorbije jaren op de melodie van Billy Joels We Didn't Start The Fire, maar uiteraard met een heel eigen tekst.

2011 bracht het negende en laatste studioalbum 'Cease-Fire'. De band kondigde aan er mee te stoppen en een afscheidstournee volgde. Het allerlaatste concert vond plaats op 29 september 2012 in de AB in Brussel. Dit concert werd opgenomen en op dvd uitgebracht.

Zeven jaar lang was het stil rond Heideroosjes maar in 2019 besloten de heren toch nog twee shows te geven in het kader van het dertigjarige bestaan. De twee concerten, die plaatsvonden in de Melkweg Amsterdam (26 januari) en AB Brussel (2 februari), waren in luttele minuten uitverkocht. De vraag naar kaartjes bleef stijgen, wat de groep deed besluiten om ook nog een festivalrondje te doen in Nederland, België en Duitsland.

Na een rondje festivals eindigde het dan echt definitief op 21 december in Paradiso Amsterdam. Maar frontman Marco Roelofs stelde aan het eind van het concert de vraag: "Zien we jullie hier over vijf jaar weer?" Wie weet komt er in de toekomst dan toch nog een mooi rondje.

Maar tot die tijd: BEDANKT, Heideroosjes!