Heideroosjes - Cease-Fire

Fairytale Records

Het algemene beeld van Heideroosjes is eerder negatief: een bende luidruchtige Nederlanders met marginale liedjes als Sjonnie En Anita en Damclub Hooligan. Niets is minder waar. Ze bouwden ondertussen een stevige livereputatie op en zijn als een van de weinigen begunstigd met de gave om Nederlandstalige punk te schrijven. Nadat ze tweeëntwintig jaar de Nederlandse punkscene hebben gekleurd, is het tijd om afscheid te nemen. Dat doen ze met 'Cease-Fire', voorwaar een toepasselijke titel.

Het heeft lang genoeg geduurd, maar Heideroosjes zijn volwassen geworden. Elke song is keurig afgewerkt. Een ruwe kant is dan wel eigen aan punk, toch zijn we blij dat de vier Nederlanders ook voldoende aandacht hebben besteed aan alle kleine details. Het album is daardoor een geheel dat af is.

De teksten zijn autobiografisch. Luister maar naar Tot Hier (de titel zegt genoeg), Weg Van De Meeste Weerstand (een prachtige ode aan beginnende muzikanten) en Ten Years (iedereen wordt volwassen behalve wij). Die autobiografische kant geeft het album meer geloofwaardigheid. De groep rebelleert niet zonder enige reden tegen de autoriteiten, zoals helaas vaak het geval is bij punk. Hun liefde voor muziek primeert.

De plaat bevat zowel Nederlandstalige als Engelstalige liedjes. In beide gevallen blijkt Marco Roelofs een echte woordkunstenaar te zijn.

De meerderheid van de songs is opgebouwd rond de typische punkstructuur: gedempte gitaren in de strofes en een ontploffing in de refreinen. Heideroosjes passen dit met verve toe. Anderzijds proberen ze ook vernieuwing te brengen. In Burka Blues, een lied dat ervoor pleit om voorbij religieuze elementen te kijken, testen ze een effectje uit. In de aanloop naar het refrein fade de muziek in, maar het werkt niet. Het lied wordt er eigenlijk wat door verpest, maar dat is dan ook zowat het enige negatieve aan dit album.

In Dan Zal Ik Mijn Bakkes Houwe! keert de groep terug naar zijn begindagen. Gierende gitaren, snelle drums en rake woorden maken van dit lied een topper. Dansen Met De Dood kan ons ook bekoren; de zachte strofes staan in schril contrast met de uitbarsting in het refrein.

Heideroosjes hebben ons weer warm gemaakt voor punk en voor Nederlandstalige muziek. Niets dan lof over de laatste plaat van deze gekke Holanders. Stoppen op een hoogtepunt heet dat dan.