BRDCST23 - jazz
We kijken vooruit naar het Broadcast festival. De affiche verkent alle uithoeken van het muzikale spectrum en bestaat voor een groot deel uit onbekende namen. De immer enthousiaste Kurt Overbergh, artistiek directeur van de Ancienne Belgique en eindverantwoordelijke voor het programma, loodst ons met het nodige enthousiasme door de affiche.
Een groot stuk van de muziek die geprogammeerd is valt onder de brede noemer "jazz".
Kurt Overbergh: Ik kan mijn liefde voor jazz niet onder stoelen of banken steken. Zie ook mijn projecten rond Billie Holiday of John Coltrane. De AB was ook bij de eersten om de hele Londense jazz-scene en het International Anthem-label uit Chicago te omarmen. Vorig jaar hadden we Jaimie Branch, die helaas van ons heen is gegaan. Iedereen sprak er achteraf over, Hoe fantastisch dat wel niet was.
Tom Skinner brengt een fantastische plaat uit. Dus dan moet hij aanwezig zijn. We zijn er achteraan moeten gaan en er was telkens het excuus van te weinig tijd, te veel met The Smile bezig, met Songs Of Kemet, maar uiteindelijk is Tom Skinner alleen geen verhaallijn. En toen hij toezegde, dachten we laten we Ill Considered en Sarathy Korwar dan ook een plaats geven. Dan hebben we een mooier geheel.
Deze YouTube-video's even ter inspiratie:
Tom Skinner brengt live Bishara, het titelnummer uit de plaat, waaruit hij allicht ook op BRDCST vooral zal spelen.
Ill Considered is meer een band van live improvisatie. Hier op Le Guess Who in 2018.
Deze aanklacht tegen gentrificatie en utopieën van Sarathy Korwar is een heel geïnspireerde clip.
Kurt Overbergh: Ik zou nooit een klassieke jazz-act - pakweg Snarky Puppy of Brad Mehldau - op BRDCST zetten. Met alle respect, maar dat is te academisch of te klassiek. Er moet een randje aan zitten, wat vuiligheid. De groepen, die we programmeren, hebben een soort van vrijheid in het hoofd. Dat vind ik heel mooi.
Steve Gunn zou ik ook niet meer uitnodigen in een traditionele bezetting, maar hij komt af met een project dat compleet nieuw is voor mij: een neoklassiek huwelijk met David Moore. Maar vooral: hij komt ook met Zoh Amba en dat is voor mij een absolute jazzrevelatie. Zij is zo'n beetje de Albert Ayler 2.0, een echte free jazz-revelatie. Ik zie haar ooit nog samenwerken met Mike Patton.
Ze kende Steve Gunn en ze wou afkomen op voorwaarde dat ze samen kon werken met iemand van de affiche. Dus die zaagt twee keer de poten van onder Gunns stoel door twee keer samenwerkingen aan te gaan. Zo'n artiesten, die met zoveel vrijheid spelen, zijn bijna ambassadeurs voor ons festival.
Dit is een voorbeeldje van die kalme, relaxerende gitaarmuziek die Steve Gunn maakt, aangevuld met minimale piano van David Moore. Zalig om bij weg te dromen.
Deze korte documentaire over Zoh Amba helpt misschien om haar toch moeilijk toegankelijke muziek enigszins te kaderen, alvorens we van de rustige neoklassieke sferen van Steve Gunns ene samenwerking vervallen in de hectische chaos van de andere.