Bob Dylan - 'More Blood More Tracks. The Bootleg Series Vol.14'

RE:introducing

In de late zomer van 1974 had Bob Dylan een set songs klaar die hoofdzakelijk in de eerste helft van dat jaar ontstaan waren. Dylan had toen pas een triomfantelijke en energieke tour met The Band achter de rug en had, na jarenlang vrijwillig isolement en vaderschap, de geneugten van “life on the road” in Woodstock herontdekt. Sara was nog zijn vrouw en grote liefde, maar het huwelijk was hem te eng. Rond Dylan, die toen ook regelmatig weer op te merken was in Greenwich Village in New York, cirkelden veel mensen. En sommigen daarvan lieten hem niet onverschillig.

In september van dat jaar contacteerde hij topproducer in spe Phil Ramone, trok met hem en de songs naar de studio in NY, blikte in vier dagen twaalf songs in en ging naar huis. Helemaal alleen zat hij niet in de studio. Hij had begeleiding nodig en Ramone bood hem Deliverance aan; toen een groep rond banjowonder Eric Weisberg, ondertussen uitgegroeid tot een feilloos studiomuzikant. Dylan speelde dus de songs in, gaf amper info aan de band die links en rechts zo subtiel mogelijk Dylans performance probeerde aan te vullen met een baslijn of een gitaarlickje.  Business as usual dus voor Dylan, die nooit veel tijd in de studio door brengt en meer dan een broertje dood heeft aan overdubs, echo’s en andere dingen, die in zijn ogen de authenticiteit van een song alleen maar schaden.

Bij de opnames bleek dat Dylans stem – altijd al een bron van eindeloze en gratuite discussie geweest – wel erg fel naar voren was gemixt. Dylan had in die periode net opnieuw voor Columbia getekend na een korte, maar succesvolle tijd – ‘Planet Waves’ haalde nummer één – bij Asylum. Columbia wou dus van de commerciële vibe profiteren en begon alvast met het drukken van de hoes en het opstarten van een gigantische promotiemachine. Ramone bezorgde Dylan de acetaat voor een laatste controle, maar die begon te twijfelen. Hij besefte dat hij beter zijn band precieser had gecoacht en sommige lyrics bleken erg expliciet in verdriet of verwijt. Moest hij elke ruzie met Sara verwoorden? Zou Jakob Dylan later niet zeggen dat, wanneer hij naar ‘Blood On The Tracks’ luistert, hij eigenlijk zijn ouders hoort praten?

Het toeval wilde dat Columbia in de herst van 1974 dringend kerstplaten met promotiemateriaal op de markt moest brengen. Daardoor liep het drukwerk voor Dylans nieuwe vertraging op. Hij profiteerde van het plotse verlet in de productie om met de kerstdagen naar zijn geboortegrond in Minnesota te trekken en de acetaat te laten horen aan zijn broer David Zimmerman, een gerespecteerd en ervaren producer van radio en tv-jingles. Ook die had zijn bedenkingen, maar het album was zeker nog te redden. David belde wat rond, huurde links en rechts een instrument en tussen kerst en nieuwjaar 1974 nam Dylan in twee sessies vijf nummers opnieuw op, die later  allen intergraal op de definitieve versie van ‘Blood On The Tracks’ zouden terechtkomen. Ze staan ook as such op deze zesdelige luxe-editie met de enigszins naargeestige titel ‘More Blood, More Tracks’.

De ‘Bootleg Series Vol. 14’ focust vooral op de New Yorkse opnamesessies en laat de aandachtige luisteraar toe om als het ware samen met Dylan tot een aantal vaststellingen te komen. Meer zelfs: op het einde van de rit kan je zelf beslissen of Bob al dan niet de juiste versie op de uiteindelijke plaat heeft gezet.

Wat duidelijk opvalt, is dat Dylan van bij het begin van de opnames op de proppen komt met nummers die qua melodie en akkoorden zowat volledig op punt staan. Tekstueel sleutelt hij links en rechts nog wat. Dylan is er zich blijkbaar bewust van dat hij sterke songs hij bij elkaar gepend heeft en hij wil ze ook zo direct mogelijk opnemen: geen eindeloos geëxperimenteer in de studio, zoals dat voor ‘Highway 61 Revisited’ en ‘Blonde on Blonde’ (zie ‘Bootleg series Vol.12 – The Cutting Edge’) het geval was. De songs zijn af. Het materiaal is gevoelig en hij moet dat zo accuraat mogelijk opnemen: vorm en inhoud vallen best samen.

De arrangementen daarentegen staan nog niet op punt. En daar begint het schoentje te wringen. Ondanks de alom erkende, muzikale vakkundigheid en souplesse van Deliverance lukt het hen in de ogen van Dylan niet om tot “the heart of the matter” te komen. Het grappige Buckets Of Rain wordt eindeloos hernomen. Het ontieglijk mooie, weemoedige en hoogst persoonlijke Up To Me wordt over de hele opnamesessie van New York voortdurend anders aangepakt, maar valt te langen leste toch naast de plaat. Hetzelfde kan gezegd worden van Meet Me In The Morning, dat de definitieve selectie dan weer wel haalt.

Dat Dylan worstelt met de arrangementen is misschien te veel gezegd. Sessiemuzikanten beweren dat hij erg weinig met hen communiceerde in de studio. Het is een beetje zoals bij een komedie in een Parijs boulevardtheater: er zijn verschillende deuren op de scène, maar Dylan heeft de juiste nog niet gevonden. Dat duurt dus nog enkele maanden, want het is slechts in Minneapolis in de Sound 80, waar Leo Kottke ook al had opgenomen, dat hij met een andere akoestische gitaar en met behulp van door zijn broer verzamelde plaatselijke en anonieme muzikanten – sommigen hebben nadien nog amper een studio van binnen gezien – de juiste sound vindt.

Die sound is, ondanks het kille decemberweer in net noordelijke Minnesota, een beetje warmer. De nummers worden wat trager gespeeld en Dylan neemt nu wel de tijd om de muzikanten te coachen. Niet dat hij urenlange exposés houdt of een song talloze keren herneemt. Neen, er wordt wat gerepeteerd en gezocht naar de juiste groove, de juiste toonaard wordt bepaald en de tapes kunnen beginnen te draaien. Twee dagen heeft Dylan nodig om te vinden wat hij zoekt.

Die zoektocht mee volgen is precies wat ‘More Blood, More Tracks’ doet. Dat deed ‘The Cutting Edge’ ook, maar hier is de zoektocht anders, omdat Dylan er een persoonlijke plaat van wil maken. Met enige zin voor pathetiek kan je zeggen dat Dylan de inspiratie van Kerstmis en de familiale warmte van zijn geboortestreek nodig had om tot een absoluut hoogtepunt in zijn oeuvre te komen. Misschien brengt Kerstmis anno 2018 de gelegenheid om dit juweeltje in huis te halen en jezelf er bij nacht en ontij (of wanneer dan ook) in onder te dompelen. Dylan op zeldzame creatieve hoogte zes cd’s mogen meemaken behoort tot de vreugden van het leven.