#21JaarDaMusic - De vijf beste Belgische platen volgens (tt)

Ook wij willen de "Week van de Belgische Muziek" niet ongemerkt voorbij laten gaan. En we wilden dat meteen combineren met de aankondiging van een feestjaar van daMusic. Want je bent dan misschien al meerderjarig wanneer je achttien bent, eenentwintig is toch ook nog altijd een magische leeftijd. Dat willen we dus vieren. En beginnen doen we in deze Belgisch Week door enkele van onze redacteurs vijf favoriete Belgische albums te laten selecteren, gekozen uit de laatste eenentwintig jaar.

 

“In der Beschränkung zeigt sich erst der Meister”, ofte “Kill your darlings”. Hoe kies je nou in hemelsnaam de vijf beste Belgische platen uit de voorbije eenentwintig jaar? Ik kan er wel een beetje volwassen over doen, maar met pijn in het hart snoeide ik me een weg door mijn platencollectie. Achteraf kan ik toch met gepaste trots het resultaat van dit noeste hakken in de ziel aan jullie voorstellen. Weliswaar in willekeurige volgorde.

Trixie Whitley - 'Fourth Corner' (2012)

Tijdens de zomer van 2008 kreeg ik een plotselinge openbaring op de kasseien van de Botermarkt in Mechelen. Op een zijpodium van Maanrock raakten we bevangen door een stemgeluid uit een andere dimensie. Het jonge veulen uit Gent heeft me sindsdien in de ban. Ik zag haar ondertussen al tientallen keren in verschillende configuraties, niet altijd even sterk, maar steeds weet ze weer te boeien. Debuutplaat ‘Fourth Corner’ bevat publiekslievelingen Breathe You In My Dreams en Oh, The Joy, die vandaag nog steeds de setlist halen.

Triggerfinger - 'All This Dancin' Around' (2010)

Hoeveel “laweit” kan je maken met zijn drieën? Triggerfinger heeft er zijn levenswerk van gemaakt. Wel subliem en swingend “laweit”, het moet gezegd. Op deze derde plaat werd dat geluid ook naar een groter publiek vertaald, met klassiekers als titelnummer All This Dancin' Around en Love Lost In Love. Het toendertijd bekendste nummer bij het grote publiek, een cover van I Follow Rivers van Lykke Li, staat er niet op. Het nummer haalde ook de setlist niet in die dagen, wat op festivals tot treurnis leidde bij de nieuwe fans. Dan toch maar meer “laweit” maken, begot.

Customs - 'Enter The Characters' (2009)

Punk - en bij uitbreiding postpunk - is nog lang niet dood (bijlange niet, bijlange niet!). Eind de nillies was daar plots Customs, uit de buurt van Leuven. Het kwartet retrofuturisten rijgt Afrekeninghits als Rex, Justine en Shut Up, Narcissus aan elkaar. Scherpe, sferische gitaren en sterke refreinen overheersen deze debuutplaat. Het bracht hen zelfs tot op de main stage van Rock Werchter. Maar de kleine clubs, met de nabijheid van het publiek, blijft het favoriete terrein van de band. Onlangs stond de band op uit de doden met de belofte om elke maand een nieuwe single uit te brengen zonder de druk van een full album en de daaraan gekoppelde verplichtingen. Dat is dan ook de charme van de DIY-punkmentaliteit waaruit de groep stamt. "(Post)Punk’s not dead oh no (I know it’s not)".

Pothamus – 'Raya' (2020)

Ik ga weer eens schaamteloos chauvinistisch zijn bij de keuze voor Pothamus. #2800love Mechelen, de stad van Louis Neefs, die net als ik vanuit de Kempen naar Mechelen verkaste. Daar floreert de muziekscene van Bert De Coninck tot Aroma Di Amore, van Dildo Warheads en Belgian Asociality over ABN en Hypochristmutreefuzz tot aan IKRAAAN. Maar het zijn de zware metalen die de laatste jaren pas helemaal furore maken, tot ver voorbij de landsgrenzen, met Psychonaut, Hippotraktor en Pothamus. Deze laatsten debuteerden in 2020 met de mokerslag ‘Raya’, postsludgemetal met tribale drums, pompende bas en sferische gitaren. Alles klopt aan deze plaat waarop een eigen universum gecreëerd wordt. Binnenkort stellen ze de nieuwe plaat ‘Abur’ - die verschijnt op het roemruchte Pelagic Records - voor in de AB.

The Monotrol Kid - 'Rain In The Face' (2016)

Jarenlang opereerde The Monotrol Kid, né als singer-songwriter Erik Van den Broeck. Ooit werd hij door een collega de “Jeff Tweedy én de Mark Olson van Vlaanderen” genoemd. Gaandeweg vervelde The Monotrol Kid tot een echte band met op gitaar partner in crime Dries Vanhove, die Americana en rock versmelt tot een eigen geluid. Alles kwam mooi samen in ‘Rain In The Face’. Op de hoes prijkt een foto van de Lakota Sioux-krijger Rain In The Face, die samen met Sitting Bull tegen Custer vocht in de slag om Little Big Horn. Het verhaal van Rain In The Face is voor Erik het verhaal van zijn vader op muziek gezet, vaak in vrij donkere songs. Maar oh zo mooi. Op Clouds levert Neeka een mooie tweede stem om bij weg te dromen, turend over de weidse prairies van Le Plat Pays.

Stuur trouwens zeker ook je eigen top 5 (niet meer dan dat) door, als je wil. Als we er genoeg binnen krijgen, maken we er een top van. En met een beetje geluk krijg je dan ook nog een Bota'Carte in je mailbox en krijg je een heel jaar lang korting op alle concerten in de Botanique.