#21JaarDaMusic - De vijf beste Belgische platen volgens (pvg)
Ook wij willen de "Week van de Belgische Muziek" niet ongemerkt voorbij laten gaan. En we wilden dat meteen combineren met de aankondiging van een feestjaar voor daMusic. Want je bent dan misschien al meerderjarig wanneer je achttien bent, eenentwintig is toch ook nog altijd een magische leeftijd. Dat willen we dus vieren. En beginnen doen we in deze Belgische Week door enkele van onze redacteurs vijf favoriete Belgische albums te laten selecteren, gekozen uit de laatste eenentwintig jaar.
Voor u door deze lijst loopt, moet ik erbij vertellen dat een plaat in mijn hoofd onlosmakelijk verbonden is met concerten. Misschien daarom dat ik deze vijf bovenaan zet en de anderen iets lager, ook al was de keuze hartverscheurend en zijn ze wel tien keer van plaats verwisseld, van de bovenste vijf naar de onderste lijst. Verder staan ze gewoon chronologisch. Het was immers zo al moeilijk genoeg.
De Mens – 'Onder De Duinen' (2007)
Als het van voor 2004 had mogen zijn, was het misschien een ander album van De Mens geweest. Maar het is wat het is. Op 'Onder De Duinen' klonken de gitaren (opnieuw) iets zwaarder door, maar de teksten bleven even scherpzinnig als ze op (bijna) alle platen van De Mens zijn. Ik had ook het voorrecht Frank Vander Linden een paar keer te mogen interviewen. Aan al die gesprekken – het ene iets meer dan het andere – heb ik goede herinneringen. Misschien heeft dat ook wel meegespeeld.
Sukilove – 'Static Moves' (2009)
Nog zo'n band die me bijzonder na aan het hart ligt. Hier ook was de keuze haast onmogelijk, maar met dit album is de emotionele band het grootst. Vandaar. Jammer dat ze ermee opgehouden zijn. Anderzijds blijft Pascal Deweze nog steeds erg actief. Met Kipgeweer, solo, als muzikant bij onder meer Roosbeef, als producer en heel binnenkort terug (even) met Metal Molly.
De Held – 'De Held' (2012)
Kleinkunst is dood. Het is wel eens een bedenking die me tot deze plaat overviel. Maar zo'n album als dit spreekt dat dan weer luidkeels tegen. Als Ik Met Jou Praat, Typisch Belgisch Weer, Twee Jonge Meisjes, De Tafel,... Ik kan daar de tranen van in mijn ogen krijgen. De prachtige eenvoud, de rustige perfectie, … het zit er allemaal in.
De Portables – 'The Killing Horizon' (2016)
Zo eentje die je niet zag aankomen. Ja, ze hadden al een paar platen gemaakt, die me wisten te raken, maar nooit als geheel. Eerder waren er een paar nummers, die er bovenuit staken. Tot ze dit massieve meesterwerk in elkaar knutselden. En massief is wel degelijk het juiste woord, want het is ook de langste plaat in dit lijstje. Op zich al een prestatie om zo'n plaat dan boeiend te houden.
Pruillip – 'Pruillip' (2023)
Hier werd ik koud door gepakt. Volkomen onverwacht helemaal onderuit geschoffeld. Dat kan dan zo mooi zijn. Gelukkig heb ik hen een keertje aan het werk gezien. En ik heb nog steeds spijt dat ik er niet bij kon zijn toen ze in Het Bos na amper een jaar afscheid namen. Deze plaat zal waarschijnlijk nooit uit dit lijstje verdwijnen. Van alle andere is dat iets – niet heel veel, maar toch - zeker.
De net-niet-lijst:
Mauro & The Grooms – 'Black Europa' (2004)
Triggerfinger – 'What Grabs Ya' (2008)
Barst – 'The Western Lands' (2016)
Mad About Mountains – 'Radio Harlaz' (2016)
Bed Rugs – 'Hard Fun Grand Design' (2018)
Siem Reap – 'Now What' (2021)
Jan Verstraeten – 'Violent Disco' (2022)
PJDS – 'Extinct Birds' (2023)
Oathbreaker – 'Rheia' (2016)
...maar vraag het morgen nog eens.
Stuur trouwens zeker ook je eigen top 5 (niet meer dan dat) door, als je wil. Als we er genoeg binnen krijgen, maken we er een top van. En met een beetje geluk krijg je dan ook nog een Bota'Carte in je mailbox en krijg je een heel jaar lang korting op alle concerten in de Botanique.