#21JaarDaMusic - De vijf beste Belgische platen volgens (edh)
Ook wij willen de "Week van de Belgische Muziek" niet ongemerkt voorbij laten gaan. En we wilden dat meteen combineren met de aankondiging van een feestjaar van daMusic. Want je bent dan misschien al meerderjarig wanneer je achttien bent, eenentwintig is toch ook nog altijd een magische leeftijd. Dat willen we dus vieren. En beginnen doen we in deze Belgisch Week door enkele van onze redacteurs vijf favoriete Belgische albums te laten selecteren, gekozen uit de laatste eenentwintig jaar.
Lijstjes, altijd leuk... om te lezen van een ander. Maar stel er zelf maar eens één samen. Het is wikken en wegen om uiteindelijk binnen een paar weken tot de vaststelling te komen dat die ene lp van die ene act ook niet zou misstaan tussen al dat moois. Afin, we maken van ons hart een steen en houden het bij deze vijf parels in willekeurige volgorde.
Intergalactic Lovers - 'Greetings And Salutations' (2011)
"I've killed before and I'il do it again". Opener Shewolf maakt meteen duidelijk dat het zangeres Lara Chedraoui menens is. En dan moeten Fade Away en Delay nog de revue passeren. Een debuut om U tegen te zeggen, die eersteling van Intergalactic Lovers. En eentje dat mij telkens weer raakt.
DVKES - 'PVSH THROVGH' (2016)
Wanneer ik deze lp uit de platenkast haal, moet ik steevast aan mijn fietstocht richting Gent denken om ze af te halen. Zanger Joos Houwen was oprecht verbaasd dat er iemand de moeite deed om die rit te maken. Kijk, dan heb je bij mij al een streepje voor. Maar los daarvan: 'PVSH THROVGH' is gewoon een geweldige plaat. Van de stuwende opener Finally Push Through (check die heerlijke videoclip), de krautrock van Put To Bed of afsluiter Apoca-Lips,... Het is smullen geblazen. Jammer genoeg is het al veel te lang stil rond deze groep.
The Me In You - 'How Does It Feel To Be Wrong All The Time' (2022)
Louter toevallig leren kennen, toen ik naar De Casino in Sint-Niklaas ging voor een optreden van Glitterpaard. Ook The Me In You stond toen op de affiche. Danig onder de indruk van dat optreden en dus maar meteen de plaat aangeschaft. Nog geen minuut spijt van gehad.
The Haunted Youth - 'Dawn Of The Freak' (2022)
Aan tristesse geen gebrek op deze plaat. Een tristesse die is uitgesmeerd in opbouwende en aanzwellende songs die euforisch uitbarsten. Men zou er zowaar vrolijk van worden!
Whispering Sons - 'The Great Calm' (2024)
Ik had niet echt een klik met de eerste twee langspelers van Whispering Sons. 'The Great Calm' maakt dat in één klap goed. The Talker klinkt vrolijk met een cynisch dreigende ondertoon. Cold City betovert je met ijskoude synthesizers om nog maar te zwijgen van afsluiter Try Me Again met die geweldige tekst.