#1984 - The Triffids – Hell Of A Summer

1984 was een bijzonder (overgangs)jaar, waarin we langzaam maar zeker het new wavejuk afgooiden voor meer gitaargerichte groepjes, waarvoor ook de rest van de wereld duidelijk klaar was. Pop met een hoog twanggehalte, het mocht weer. De eighties omarmden opnieuw de geest van de sixties. Of zoiets.

Er waren de fans in high places, die hun uiterste best (en meer) deden om ons diets te maken dat The Triffids (de groep, niet de horrorfilm of het boek van John Wyndham) uit Perth, Australië zwaar de moeite loonden voor onze jonge en gretige oorschelpen. Zowel Luc Janssen op de nationale radio als Marc Mijlemans in Humo lieten geen kans onbenut om dat nieuwe schoons uit het land van de koala's en kangaroes te promoten. 

En of wij hier gretig op ingingen. Wij spoedden ons naar de Mediatheque van de Waalse Gemeenschap in de Passage 44 in Brussel. Daar hadden ze immers een aankoopbeleid dat sneller leek te werken dan de indiewind blies. De dag dat wij de lp 'Treeless Plain' voor twee weken konden ontlenen, was een officieuze feestdag, want het was een regelrechte voltreffer.  Wat een weelde aan songs! Wat een boeiend groepje! Wat een stem (die van David McComb)!

De plaat was eigenlijk al van 1983, maar het wonder plooide in het begin slechts gestaag open en bereikte Europa pas in 1984. Een Aussiegroep met een grote voorliefde voor de Amerikaanse songtraditie (Dylan, Velvet Underground, Doors, Television, ...) en een thematiek die toch teruggreep naar het desolate, bevreemdende van dat grote Australische continent. Perth is dan ook een behoorlijk afgelegen plek (dichtstbijzijnde stad Adelaide vraagt een tweeëndertig uur rijden met de wagen).

De mooie, verhalende stem van McComb zou een constante usp blijven in het verhaal van The Triffids.En toen moest 13 oktober 1985 nog komen. In Deinze, tussen Nazareth en Betlehem, was er de eerste (en zeker niet de laatste) kennismaking met The Triffids op het Futurama Festival.