Zinger - The Going On
A Cheery Wave Records
De fanfare. Het zit in het DNA van de lage landen. De traditie mag dan al een beetje naar de achtergrond verdwenen zijn. Bij tijd en wijle duikt ze nog op. En als je net dat dan kan combineren met popmuziek, dan heb je goud in handen.
“Time's a monster / It's gonna hurt you any day / Thinking whether to burn out / Or slowly fade away”. Als er één band dat kan zeggen, dan is het wel Zinger. En dat doen ze dan ook. In de vooruitgeschoven single Out Of Time met name. Het verhaal is genoegzaam bekend, ook al is het stilaan naar de achtergrond verdwenen. Band wint 'De Nieuwe Lichting', maar door omstandigheden wordt die band opgeslokt door een project, dat nog steeds (misschien zelfs jammer genoeg) uniek is in de wereld en dat precies aantoont hoe geëngageerd dit gezelschap wel is.
En dan is er plotseling toch tijd (alweer dat woord) voor een album. Want het leven moet geleefd worden. En hoe toon je dat beter dan met muziek? “I don't know where we're going to / It's in the going / It's in the going on”, klinkt het in het titelnummer. En dus ploeteren we verder, maken we er het beste van. Zoals Zinger dat al acht jaar doet en met dit album dan als (nog een) resultaat.
Muzikaal is dit een feest. Het doet ons aan het Nederlandse De Kift denken, al speelt voor die laatste band ook het theatrale mee en zit de punk daar ook nog in de fanfare. Bij Zinger is het popmuziek, die op schitterende wijze doorspekt wordt met koperblazers. De bas werd vervangen door de souzafoon van Jonas Robaeys en de trompet van Robbe Driegelinck levert een cruciale bijdrage. Nick Herweyers' stem (zie ook nog Attention Attention), aangevuld met die van Pieter Deknudt, past daar mooi bij. Het geheel is aldus perfect op elkaar afgestemd.
Soms is het de popsong, die de overhand neemt (It's Your Life), maar het fanfare-aspect durft dat ook al eens (in Digger bijvoorbeeld). Hoe dan ook vloeien de twee altijd in elkaar over met dit unieke resultaat tot gevolg. Er werd duidelijk nagedacht over hoe die twee aspecten kunnen samengaan. En ze zijn er bovendien in geslaagd om dat te realiseren.
Intussen blijft dat engagement ook nog altijd aanwezig in deze band. Dat hoor je bijvoorbeeld in Nobodies Unite, want iedereen is iemand voor iemand. En vooral: het is belangrijk dat je je dat realiseert. “Nobody's right / So nobodies unite / What a beautiful sight / Be my nobody tonight”. Schoon toch?
Hopelijk is het niet opnieuw acht jaar wachten op een vervolg op deze plaat. Want het zou zonde zijn om dit goud - of is het koper? - te laten verbleken.