Zeal & Ardor - Zeal & Ardor
MVKA Music
Is er nog hoop voor de metal? Misschien moet de vraag eerder luiden: kan het eender welke metalfan iets schelen? Zeal & Ardor heeft in elk geval een album gemaakt waarmee ze voortborduren op het bekende stukje stof. Zelfs een titel konden ze niet eens bedenken.
Maar voor we de tere “zealtjes” hier helemaal de grond in stampen, toch maar even zeggen dat we ook van dit album echt wel genoten hebben. En dat begin al meteen met de opener. Net als op de twee vorige albums weet Manuel Gagneux vanaf de eerste noot de aandacht te grijpen in een nummer dat hij noemt naar de eigen band. Aan het einde van de plaat maakt instrumental A-H-I-L de cirkel trouwens rond om opnieuw naadloos aan de opener te kunnen beginnen.
Tussendoor zijn er nog van die uitstapjes, die je verbaasd doen rondkijken van: klopt dit wel? Is dit nu Zeal & Ardor? Dan denken wij specifiek aan de triphopperige stukjes in het verder snoeiharde Emersion, waardoor het geheel toch luchtig blijft. De aan waanzinnig tempo rollende drums en als een gek razende gitaren worden hiermee afgewisseld om dan uit te monden in een gezapig pianodeuntje. En dat werkt!
Bekender terrein is de soulvolle blues waarmee Death To The Holy en Church Burns – dit is tenslotte black metal – wordt ingezet. Niet dat er niet de nodige screams worden uitgeperst, vergezeld van de bijhorende krachtige riffs, maar het klinkt bijzonder vertrouwd, zonder echt in herhaling te vallen. Ook Golden Liar heeft iets buitenissigs zonder buiten het kader van Gagneux te vallen. Dat wil zeggen: dit is misschien wel het meest uit de toon vallende nummer. En toch stoort het niet.
De andere aanpak laat Zeal & Ardor horen in I Caught Your Screams, waarin wel voluit wordt gegaan, zij het met enig Gregorisch gezang erdoorheen geweefd. Maar verder wordt de metalput lekker diep gegraven en zijn het allemaal screams en grunts wat de klok slaat. En opnieuw: ook dit laat ons zeker niet koud.
U hebt het al begrepen: ook deze derde langspeler laveert tussen de donkerste metal en bluesy rock met extra's. Met lyrics als “Where's your fucking god when you're bout to rot?” (Run) wordt ook de thematiek aangehouden. Maar dat hoort er vermoedelijk gewoon bij. Gagneux speelde naar verluidt alle instrumenten (met uitzondering van drums) in en nam ook alle zang en teksten voor zijn rekening naast de productie, die hij samen met Marc Obrist waarnam. Knap stukje werk.
Of Zeal & Ardor nog steeds de metalhoop in bange dagen is? Who the fuck cares? Dit is gewoon een goede metalplaat. Al de rest is bijzaak.