Zeal & Ardor - Stranger Fruit

Radicalis

In dit artikel van de collega's van Enola wordt de vraag gesteld welke bands de metalfakkel van oudgedienden Metallica en Iron Maiden moeten overnemen. Alex Agnew, zanger van Diablo Blvd., heeft het voor Zeal & Ardor. Maar net als wij vraagt hij zich ook af hoe lang de hype zal duren.

 

Want de moderne mens is ongedurig, is al lang op zoek naar iets nieuws in Spotify- of Deezerland terwijl het vorige nog na-echoot. En dan blijft de vraag of Zeal & Ardor met dit 'Stranger Fruit' de appetijt van de metalliefhebber nog kan prikkelen.

Nochtans heeft Manuel Gagneux, het Zwitsers-Amerikaanse brein achter deze band (want dat is het na het vele touren rond de debuutplaat geworden), zijn best gedaan om met zijn toch enigszins aaibare black metal nieuwe wegen op te zoeken. Daarvoor krijgt hij in ons boekje alvast extra punten.

Met de Intro wordt nochtans verdergeborduurd op 'Devil Is Fine'. Dat wil zeggen: de samples zijn er nog, waarmee de overgang van dat doorbraakalbum meteen gemaakt werd. Maar in single Gravedigger's Chant is er ook een nieuw element dat opduikt. De fundamenten bestaan namelijk uit piano. En die kan de zwar(t)e muren hier zonder enige moeite dragen. Het mag een geslaagd experiment worden genoemd.

Die piano keert nog meer terug. In You Ain't Coming Back bijvoorbeeld of in het titelnummer, waarin ze je blijft achtervolgen tot het nummer helemaal uitsterft, zij het dan in steeds verder vervormde vorm; iets dat Zeal & Ardor wel vaker doet met een nummer, het een vreemde draai geven naar het einde toe. Het maakt Stranger Fruit alvast tot één van onze favorieten.

Servants en Don't You Dare zijn opnieuw prima introducties voor wie black metal wel eens wil uitproberen, waarbij het eerste nummer je warm maakt voor het tweede. Daarin vliegen de screams, zoemende gitaren en drumrolls je om de oren. En in Fire In Motion gaat het black metal-hek helemaal van de dam.

Net als dat ook op de vorige het geval is, heeft Gagneux ook op deze plaat rustpunten voorzien, die variëren van ambient koorzang met field recordings (The Hermit) tot een soort van Jean-Michel Jarre-pastiche (The Fool). Of ze een meerwaarde vormen? Daar kan over gediscussieerd worden, maar storen doen ze alvast niet.

Opmerkelijk is Ship On Fire waarin allerlei toverspreuken en vervloekingen worden opgedist. Dat er je niet veel goeds te wachten staat, blijkt uit teksten als “Nobody waitin' on you / You better run, son”. Trouwens Solve en Coagula zijn ongetwijfeld niet toevallig thermen uit de alchemie. Deze plaat dus maar beter niet achterstevoren draaien. Wie weet waar je dan uitkomt.

Maar alle gekheid op een stokje: Zeal & Ardor heeft de naam hoog gehouden en is ook geslaagd in zijn tweede poging om de (black) metal uit de verdomhoek te halen. Misschien is het hen dus toch gegeven om dat vuur verder te laten branden. Van ons mag het.

Zeal & Ardor speelt deze zomer op Dour festival, Graspop Metal Meeting en Lowlands.