Yellow 6 - The Cloud Factory

Sound In Silence

We hebben in het verleden al vele pogingen ondernomen om je kennis te laten maken met de heerlijke doezelgitaarlandschappen van ambient-grootmeester Jon Attwood aka Yellow6. En ons lievelings-Griekse label Sound In Silence doet verwoed hetzelfde. ‘The Cloud Factory’ is de vierde plaat die de Britse componist hierop uitbrengt. En we gaan ook eerlijk zijn: het is moeilijk om de meer dan veertig releases die de sfeerbrenger sinds de millenniumwissel uitbracht nog van elkaar te onderscheiden. En toch heeft een lockdownperiode en het bestuderen van Nick Cave en Warren Ellis' recente soundtracks weer een nieuwe dimensie toegevoegd aan het heerlijke Yellow6-gedoezel.

En daar gaat het over: dimensies. Je geest verruimen, meewiegen met heerlijk langzame gitaarmelodieën, uitdijende delays en over elkaar glijdende klanktapijten die tijd en ruimte moeiteloos overschrijden. Tien tracks, een dik uur lang. Enkel is het nu niet alleen maar doezelen en dromen wat de klok slaagt. Dankzij iets meer experimentele en stevig bewerkte loops, waarover helder, zuiver gitaargetokkel wordt uitgespreid, krijg je een mooie en interessante dubbellaag.

Moest je toevallig toch al meegesleept zijn door Yellow6' eerdere werk, dan kan je bij deze ‘Cloud Factory’ ontdekken dat onder de rustgevende klanklandschappen toch ook enige onrust schuilt. Onder de warme akoestische tokkels met veel galm krijg je schuifelende effecten, quasi weggegomde, overstuurde klanken of minder gemakkelijk aanvoelende zoemtonen. In het kabbelende Lake Surfer hoor je zelfs een heuse surfgitaar. Die extra’s zorgen voor een nog breder klankspectrum, zodat je soms in een ambientregenboog lijkt te belanden. (Dank je wel voor de mastering, labeleigenaar George Mastrokostas!) Geen vrees voor slaap of indommelen dus.

Attwood speelt voortdurend met klanken en texturen en laat zijn tot acht minuten durende tracks mooi en gestaag evolueren. Soms naar een glorieus hoogtepunt toe, maar veel vaker gewoon via zachtmoedige kleur- en karaktertransformaties. Of in het geval van Tides zelfs met een paar dissonante tonen die een voorzichtige spanning opbouwen. Voorzichtig. Dat wil zeggen: wel spannend en intrigerend, maar niet echt onrustig. Maar er zit zo’n unieke lome groove in deze song. Geweldig!

Je had het dus al door, beste lezer. Wij zijn grote fan van deze nieuwe plaat der traagheid. Let wel: geef hem de tijd en full focus. Zoals een artiest en zijn muziek verdienen. Anders gaat ‘The Cloud Factory’ naar de achtergrond verdwijnen, tezamen met het gevoel van genot dat Yellow6 keer op keer brengt. En wie wil er nu niet genieten?