Yeah Yeah Yeahs - Mosquito
Interscope
De tijd vliegt. Dat is de enige conclusie die we kunnen trekken als we een blik op onze kalender werpen. Vier jaar geleden is het alweer dat Yeah Yeah Yeahs vriend en vijand verraste met hun synthplaat ‘It’s Blitz’ en een monsterhit scoorde met een remix van Heads Will Roll. Vier zomers geleden is het ook geleden dat Karen O met een indianenpruik op haar hoofd het beste van zichzelf gaf op Rock Werchter. De nieuwe plaat (‘Mosquito’) is er nu. Voor het bijhorende optreden kan u deze zomer naar Dour.
Om eens met de deur in huis te vallen: ‘Mosquito’ is met momenten verdomd goed en met momenten niet goed genoeg. Verdomd goed is alvast Sacrilege, de eerste single die halverwege iedereen verrast door plots met een gospelkoor uit te pakken. Wij hoopten op basis van deze single dat Yeah Yeah Yeahs een plaat met gospelinvloeden zouden afleveren, maar het experiment beperkt zich tot dit ene nummer. Jammer, want dat maakt Sacrilege naast de hoogvlieger van deze plaat ook meteen het nummer dat uit de toon valt naast de andere nummers.
Ook verrassend en heel erg mooi zijn Subway en Wedding Song. De eerste is een ballad over liefde op het eerste gezicht op de metro. En die vervolgens kwijtraken. Ook in Wedding Song wordt alle ballast overboord gegooid en daarmee pennen ze zonder twijfel het mooiste nummer dat ze ooit gemaakt hebben neer. Always is ook een nummer dat een versnelling lager gaat, maar nooit echt lijkt te beginnen. Achtenveertig keer zegt Karen O Always in dit nummer. Waarschijnlijk is zij ook de enige van wie we dit zouden kunnen verdragen.
De band is ook het rocken nog niet verleerd. Het energieshot van deze plaat heet Area 52. En geen enkele andere band zou een nummer als Mosquito kunnen neerpennen (waaraan we die schreeuwlelijke hoes te danken hebben): een nummer over de moordlust tegenover een mug met “I’ll suck your blood”, als centrale tekstregel. In dezelfde categorie: Slave, dat drijft op een uitstekende riff en “You keep me, your slave”, centraal zet.
Maar jammer genoeg is niet alles op ‘Mosquito’ van het niveau van de hierboven vermelde nummers, zo weten we nog altijd niet goed wat we van Under The Earth moeten denken (het lijkt ons eerder een aardig b-kantje), These Paths kabbelt iets te veel, Buried Alive zou beter geweest zijn zonder het gezelschap van Dr. Octagon, en Despair tenslotte wordt pas na drieëneenhalve minuut het nummer dat het de hele tijd had moeten zijn.
Zes geslaagde nummers op elf tracks. ‘Mosquito’ raakt dus net met de hakken over de sloot. Er staan een aantal héél erg goeie nummers op deze plaat, maar van Yeah Yeah Yeahs verwachten we toch net dat beetje meer.