Wolf Parade - Thin Mind

Sub Pop Records

Thin Mind

Wolf Parade is terug wat Wolf Parade ooit was: een trio. Dat betekent: multi-instrumentalist Dante DeCaro heeft de band gedag gezegd. Of dat de reden is waarom 'Thin Mind' is wat het is, laten we even in het midden. Maar wat we wel kunnen zeggen, is dat wij van dit Wolf Parade houden.

 

Misschien is het omdat het geluid ons zo doet denken aan onze jeugd. De synths en andere toestanden – vergeef ons het gebrek aan technische kennis – zouden teruggaan naar de eighties, de periode dat muziek voor ons de voornaamste manier was om aan de werkelijkheid te ontsnappen. Zoals dat eigenlijk nog altijd is...

“We're gonna lose the race / We're gonna lose our cool / We're gonna run away”, zoals Spencer Krug het zegt in Out Of Control. Het is een gevoel dat ook ons wel eens overvalt. Eigenlijk ons hele leven lang al. Bovendien weet Wolf Parade dat ook nog eens mooi in te pakken in een song, waarin van alles gebeurt. Het ene moment hoor je een gitaar raggen, geflankeerd door een weirde synth, het volgende legt Krug zijn ziel bloot. Met die unieke stem, die hij rijk is, weet hij je recht in het hart te raken om uiteindelijk de wonde te verbinden met zachte woorden en bijhorende noten. “You were right”, besluit hij. En inderdaad.

Opener Under Glass doet ons een beetje aan The Cars denken. Dat gitaarlijntje is iets wat ook bij die band wel zou worden gebruikt. “Nobody knows what they want / Anymore”, zingt Dan Boeckner en dan heeft hij het over het thema van de plaat, dat draait rond het feit dat we dagelijks, nee, elke seconde overspoeld worden met nieuws, groot en klein, van de roddels van de buren tot wereldneiwus van de andere kant van de wereld. En het is daarom dat we niet meer aandachtig blijven, dat de focus ver zoek is. De 'Thin Mind' is ons brein dat niet de tijd krijgt om zich ergens specifiek op te richten. En dat resulteert dan in teksten als deze.

Wij voelden het niet zo bij 'Cry Cry Cry', de vorige Wolf Parade-plaat, maar zijn wel helemaal mee in de flow van deze plaat. Misschien omdat ze dichter bij onze jeugd ligt, meer teruggrijpt naar de muziek die we toen hoorden, maar misschien ook omdat ze er hier wel in slaagden om pakkende songs als het op synthgolfjes drijvende Fall Into The Future te schrijven.

Maar tegelijk blijft dit wel full blaze Wolf Parade. De stempel van respectievelijk Dan Boeckner en Spencer Krug is duidelijk hoorbaar, om nog te zwijgen van die uit duizenden herkenbare stemmen. En dan zijn wij tevreden. Tevreden dat Wolf Parade terug is wat het was. Misschien nog niet op het niveau van 'Apologies To The Queen Mary', maar desondanks op niveau.

27 februari 2020
Patrick Van Gestel