Wolf Parade - Cry Cry Cry

Sub Pop Records

“Een nieuwe plaat van The Killers?” horen we u denken. Niet dus. Na een onenigheid van vijf jaar bezegelt de Canadese band zijn reünie definitief met een vierde studioplaat. En het is duidelijk geen groot geheim waar de groep zijn mosterd haalde. In elk geval heeft het legendarische SubPop label de vier indierockers opnieuw met open armen ontvangen.

Bij de eerste, nogal dramatische pianotoetsen die deze plaat openen, is de brug naar Brandon Flowers en co nog ver zoek. Lazarus Online zet dit album met een lichte psychedelica in, een tikkeltje somber zelfs (“Let’s fight, let’s rage against the night"). Maar wanneer Spencer Krug ook met een hoog uithalende, lichte vibratostem afkomt, beginnen de eerste gelijkenissen op te vallen. En dan zwijgen we even (niet) over die hippe orgelmotiefjes, live gedrumde beats en melodieuze wall of sound die vanaf song twee (single You’re Dreaming) opduiken.

Wolf Parade weet duidelijk waar ze mee bezig is en pakt hier uit met enkele snedige drieminutensongs, compleet hitparadewaardig. Als er iets meer gevraagd wordt – pakweg vier of vijf minuten – durft de band misschien wat in zijn eigen muziek te verdrinken, al mag de lang verwachte apotheose van het zeven minuten durende Weaponized er zijn. Een kleine flirt met onrustige postpunk, een kleine slow op de piano: alles onder de vlag van consistentie. Scherp gitaarspel en vooral ook die permanente aanwezigheid van het fraaie orgel die deze plaat zijn grandeur geeft, passen in de powerpop waarmee de band zijn (terecht verdiende) erkenning probeert af te dwingen. En of nu Krug of dat andere grote ego, Dan Boeckner, achter de micro plaatsneemt (want de heren wisselen gestaag af), de grootsheid blijft essentieel.

En dat is tegelijkertijd misschien het grootste risico dat Wolf Parade op ‘Cry Cry Cry’ neemt: te groots, halfslachtig dramatisch willen overkomen. Want het afsluitende King Of Piss And Paper met zijn hobbelend toetsenmotiefje (alweer) is best een smaakvol einde, maar misschien ook weer een net té opzichtige dikke middenvinger tegen de gang van zaken in de huidige wereld. Theatraal? Of juist magistraal? Het is maar hoe je het wilt bekijken. Echt huilen doen deze heren immers niet.