Wolf Alice - Visions Of A Life

Dirty Hit Records

Nog van voor het verschijnen van de debuutplaat in 2015 waren we al fan. Nu is er een tweede album en tot onze vreugde is dat net zo eclectisch als de eersteling.

Wie van u draait nog albums van begin tot einde? Juist. Die moderne instelling indachtig maakt Wolf Alice eigenlijk geen albums, maar verzamelingen van singles. Dat heeft tot gevolg dat wie toch de plaat van opener tot gaatje draait, heen en weer stuitert als een pingpongbal en de indruk krijgt dat de Noord-Londenaars niet weten welke richting ze uit willen. Maar geloof ons: dat is maar schijn. De richting is duidelijk: richting sterrendom.

Dat er zowel een gevaarlijke wolf als een lieve Alice in de groepsnaam zit, kwam duidelijk naar voor uit de tracks op het debuut ‘My Love Is Cool’. En dat is niet anders op deze tweede waaruit nog voor het verschijnen al vier singles getrokken zijn.

De eerste was het striemende Yuk Foo waarin een ex-lief door Ellie Rowsel vakkundig de grond ingestampt wordt: “You bore me to death / Well, deplore me / No, I don't give a shit”, klinkt het hatelijk terwijl de gitaren in het rond vliegen als wordt er met cirkelzagen gejongleerd.

De plaat herbergt met Formidable Cool nog zo’n razende track. Daarop wordt een meisje dat met de foute loverboy in bed dook zonder medeleven weggestuurd en klinkt Rowsel als een wraakgodin. Het is bijna niet te geloven dat het dezelfde zangeres is die het pastorale After The Zero Hour en het tedere Planet Hunter inzong. Het is maar door een song als Swallow Tail uit de debuutplaat dat we weten dat het kan.

Een tweede single was Don’t Delete The Kisses, een track die de wolf en het meisje met elkaar verenigt. Terwijl Rowsel hier engelachtig klinkt, zoemen de synths als een dreigende nest horzels en dendert de ritmesectie gewoon door, ook al laat Rowsel haar stem zakken tot gefluister. Het is op dit soort tracks dat het viertal op zijn best is.

Het was dan ook met veel genoegen dat we Beautiful Unconventional  en opener Heavenward leerden kennen. De eerste is een lekker energetische track waarin het fragment “Changing like the weather (why oh) / As tough as leather (why oh) / Floating in the ether (why oh)”, over de band zelf zou kunnen gaan en de tweede met zijn titel alleen al de richting aangeeft die je uitgaat bij beluistering.

Heel lekker is ook het springerige rocknummer Space & Time dat een Phil Spector Wall Of Sound optrekt, bruist als een Mentos in een literfles cola en even fris smaakt als een heel doosje Tic Tac. Om maar te zwijgen van de titeltrack die zowaar aanleunt tegen een stonermuurtje.  

Er wordt dezer dagen al eens neergekeken op Angelsaksische rockbandjes, maar in het geval van Wolf Alice is dat totaal misplaatst. Ga de band zien op 28 oktober in de Botanique en laat je overrompelen door hun energie.