Windhand - Eternal Return

Relapse Records

Eternal Return

Met 'Grief's Internal Flower' hadden ze ons al voor zich gewonnen; met 'Eternal Return' bevestigt Windhand al het goede dat we toen al hadden opgemerkt.

Het blijft een zeldzaamheid in de metal: vrouwen; en al zeker vrouwen die de zang voor hun rekening nemen. Nochtans is het metalpubliek misschien wel het meest respectvol van alle muziekliefhebbers, maar dan nog. Windhand heeft er met Dorthia Cottrell eentje gevonden, die zich meer dan zomaar staande weet te houden. Haar stem is uitermate emotievol en past als gegoten bij de logge, trage muziek van deze band.

Intussen is Windhand met 'Eternal Return' toe aan de vierde plaat. Tussendoor was er nog wel de split met Satan's Satyrs, die ook al door ons gesmaakt werd, zij het dat er slechts twee songs van Windhand op stonden. Nu zijn er dat negen, variƫrend van drie tot bijna veertien minuten. En wij verveelden ons geen moment.

Het kan geen toeval zijn dat Relapse de band net heeft opgepikt na de vorige plaat. Daarop hebben ze de doommetal, die ze maakten tot in de puntjes verfijnd. En net daarin gaan ze nu nog verder. Met een bijzonder mooi, bijna intieme ballade als Pilgrim's Rest bijvoorbeeld, waarmee ze lijken te willen zeggen dat ze ook buiten de doomspeeltuin durven spelen. Voor Diablerie geldt eigenlijk hetzelfde: dit is duidelijk Windhand en de achterliggende basis van doom is heel erg aanwezig. Maar toch zit er meer in dit nummer (en dan zeker in de eerste zes minuten), waarmee alle kwaliteiten van deze band worden uitgelicht. En meteen is dit een fantastische afsluiter van deze uitstekende plaat.

Maar met First To Die doen ze daarna weer waar ze zo verdomd goed in zijn: je darmen helpen bij de vertering van je laatste maal. Gitarist Garrett Morris mag zich in instrumental Light Into Dark helemaal uitleven en zijn pedalen testen voor het tempo opgedreven (wat heet?) wordt in Red Cloud en hij zijn solocapaciteiten in de verf kan zetten.

Het is natuurlijk de kunst om, als een nummer bijna twaalf minuten lang is, zoals dat bij Eyeshine het geval is, dat boeiend te houden. Maar Cottrell zet daarvoor haar stem in, verkent hoogtes en laagtes zonder het doel uit het oog te verliezen.

Wie weg was van de vorige, moet niet twijfelen: 'Eternal Return' is van dezelfde kwaliteit, als hij al niet beter is. Dan kunnen wij alleen nog maar ongeduldig afwachten tot ze dit alles tot in de Ancienne Belgique brengen begin volgend jaar.

5 oktober 2018
Patrick Van Gestel