Wind Down - The Burning Past

Wormholedeath Records

De laatste tijd is het bij prog nogal vaak "hit or miss". Bands als Primrose Path en Edensong hebben dit jaar bewezen dat het er toch nog knal op kan zitten. Bij Dream Theater was het een twijfelgeval, al krijgen die een wildcard door de terugkeer van Mike Portnoy. Maar dan zijn er ook de vele bands die hun uiterste best doen, om dan uiteindelijk toch uit de boot te vallen. Met een mix van groovy progmetal, Nevermore-achtige solo’s en een rasperige stem ergens tussen Russell Allen en Dave Mustaine in brengt het Poolse Wind Down het nieuwste album ‘The Burning Past’.

Het klinkt allemaal veelbelovend, dat zeker. Qua sound zit het alleszins bijzonder snor. Een heldere algemene klank met meer dan voldoende plaats voor elk instrument. De solo’s komen mooi naar voren en ook de drums zitten heel knap verweven in de mix. Aangezien drummer Damian Jurek veel gebruik maakt van splashes en bells, is het heel fijn om deze details zo duidelijk te kunnen horen. Misschien dat de zang iets te veel op de voorgrond staat, maar in dit genre komt dat wel vaker voor en eerlijk gezegd stoort het niet.

Jammer genoeg zal dat het enige positieve zijn dat hier verder te lezen valt. ‘The Burning Past’ telt één intro en negen songs, verspreid over veertig minuten, maar door het gebrek aan echt goede melodieën, hooks of in het algemeen degelijke songwriting, kabbelt het album voort aan een zeer traag tempo. Je komt hier en daar wel leuke stukjes tegen, maar alle songs lijken te hard op elkaar om te kunnen zeggen waar die precies ze zitten. Het Poolse accent van zanger Tomasz Wiśniewski weegt ook zodanig door op de teksten dat je je stilaan begint af te vragen wat hij nu precies aan het zingen is.

Wind Down klinkt als een demoversie van Evergrey, Nevermore of Symphony X. De songs zijn gewoonweg te simpel en tappen qua opbouw allemaal uit hetzelfde vaatje. Maar er zal wel publiek voor te vinden zijn en ongetwijfeld zal deze band in Polen en omstreken potten breken.