Dream Theater - Parasomnia

InsideOut Music

25 oktober 2023 moet voor elke Dream Theater fan zowat de beste dag uit zijn of haar leven geweest zijn: Mike Portnoy kondigt na dertien jaar zijn terugkeer naar de band aan. Daarop volgde gelijk de aankondigingen van een ‘40th anniversary’ tournee én een nieuw album. De progwereld stond op z’n kop. De tournee was alleszins een overweldigend succes, benieuwd of ‘Parasomnia’ dat ook wordt.

De eerlijkheid gebiedt ondergetekende te melden dat sinds het vertrek van Portnoy de interesse in de band serieus gedaald was. Hoewel vervanger Mike Mangini superieur is op zowat elk vlak, was het niet meer de oervader die achter de drumkit zat. Ook de productie van de songs, de songs zelf en zanger James LaBrie’s stem waren zienderogen achteruitgegaan. Zou de terugkeer van de originele Mike dan toch zo’n impact hebben? Daar komen we later op terug.

‘Parasomnia’ opent met het instrumentale In The Arms Of Morpheus, een laaggestemde heavy track waarbij de Portnoy-fills, herta’s en andere klassiekers je meteen om de oren vliegen. Na ongeveer vier minuten komt ook guitarist John Petrucci op de voorgrond met een prachtig klinkende solo, eentje die enkel hij uit zijn vingers kan krijgen. Wat kan die man zijn gitaar toch laten zingen als geen ander. En toch is het louter een introductie tot de eerste volwaardige song en tevens eerste single van het album: Night Terror.

Deze song heeft zowat alles wat je van een pre-Mangini Dream Theater nummer mag verwachten. Wie zich echt heeft laten onderdompelen in de band, zal de eerste drumfills van de song wel herkennen: het zijn namelijk dezelfde als op het einde van A Nightmare To Remember, openingstrack van ‘Black Clouds And Silver Linings’ – het tot dan toe laatste album met Portnoy. De verandering van ritme op 3:49 is misschien het coolste dat de band gedaan heeft sinds het middenstuk op The Glass Prison uit 2002. En dan hebben we het nog niet gehad over de twin keyboard-gitaarsolo rond minuut zeven – Petrucci/Rudess op hun best! Niet slecht om erin te komen.

Daarna start Deliverance van Opeth... Ah nee, het is A Broken Man. Wel fijn om te horen dat de band anno 2024 nog steeds gretig gebruik maakt van samples – soms kan dat een song net ietsje extra punch geven. De rest van het nummer is niet slecht, maar tegelijk ook niet bepaald memorabel. Denk aan The Great Debate, toevallig ook van ‘Six Degrees Of Inner Turbulence’, en je snapt waar ze deze keer hun mosterd gehaald hebben.

Bijna halfweg het album en nu krijgen we Dead Asleep voorgeschoteld. Excuses voor de vele referenties, maar hier doet de hoofdriff dan weer denken aan het middenstuk van Sacrified Sons uit 2005. Je begint het stilaan wel te voelen, qua originaliteit moet het vijftal duidelijk wat inboeten. Je zou het bijna een strange déjà vu (pun intended) kunnen noemen, alles lijkt al eens gedaan. Zo ook bij Midnight Messiah, al is het hier muzikaal net iets minder, maar met enkele overduidelijke tekstuele knipogen.

Even een korte rustpauze met het opnieuw instrumentale Are We Dreaming waarna we overgaan naar Bend The Clock, de “ballad” van het album. Het blijkt een vergetelijke, langdradige song die louter ter opvulling is, want het heeft niets van meerwaarde. Ook geen idee waarom beslist werd om een fade-out te gebruiken over een toch wel te vermelden gitaarsolo. Jammer.

Maar goed, we zijn bij het laatste nummer aangekomen en dat is naar aloude gewoonte de “epic” van het album, goed voor zo’n negentien minuten. Wie bij het begin niet aan Overture 1928 of The Dance Of Eternity denkt, moet dringend ‘Metropolis Part 2: Scenes From A Memory’ vanonder het stof halen. Spijtig genoeg is deze track minder impressionant want is zowaar een teleurstellende afsluiter. Allereerst moet men meer dan zeven minuten wachten alvorens iets interessants op je af komt, en wat erna volgt is zeker niet slecht, maar nogmaals, het blijft niet hangen. Breng Trail Of Tears, Finally Free of In The Name Of God even voor de geest en dan is deze The Shadow Man Incident ondermaats. “Wake up,” zegt een stem op het einde. Had er nog “Victoria” of “Nicholas” achtergekomen, zou iedereen ronduit gek worden.

Goed, Mike Portnoy is er weer en de songs zijn in elk geval opnieuw zwaarder geworden. Ook de productie is opnieuw om van te smullen. De snaredrum heeft weer die goude oude “attack” van weleer, de gitaren klinken warm en punchy, LaBrie zingt naar vermogen zonder dat het ergens echt stoort. Wat vooral opvalt zijn de keyboards die minder in de belangstelling staan, of zo lijkt het althans. Hetzelfde met de bas van John Myung. Nooit springt die er ergens uit, behalve dan misschien bij A Broken Man. Is ‘Parasomnia’ een goed album? Ja, dat zeker – maar niet naar Dream Theater normen. Het klinkt allemaal nogal hetzelfde, alsof iemand in ChatGTP vroeg om een DT-song in elkaar te steken. De spanning en originaliteit is er wat af, maar ongetwijfeld zal hun komende tournee weer een massa volk trekken.