Why Bonnie - 90 in November

Keeled Scales

In 2020 brachten ze de ep ‘Voice Box’ uit en de pakjesdienst leverde die op onze drempel af. Sindsdien was het uitkijken naar deze plaat.

Zoals we in de introductie al schreven, gingen aan deze release van Why Bonnie al vijf singles vooraf, de ene nog meer prikkelend dan de vorige en Blair Howertons stem, die het midden houdt tussen die van Sheryl Crow en Hannah Read van Lomelda, wist elke keer weer te betoveren boven de rokerige gitaarklanken. Af en toe moeten we ook aan Big Thief denken.

Howerton schreef de meeste van de nummers tussen 2019 en 2021, toen ze in Brooklyn woonde, nadat ze daarheen verhuisde vanuit Ausin, er geen idee van hebbend dat ze daar in die metropool eenzamer zou zijn dan ooit. De lockdown maakte de wereld piepklein. Een dikke pil om te slikken voor iemand die het gewend was over de open vlaktes van Texas te struinen.

Maar geen nood, de ervaring gaf haar tijd om te contempleren over de pijnen en geneugtes van nostalgie en terug te blikken op de mensen, plaatsen en ervaringen die haar hadden gevormd om die dan in liedjes te gieten. Toetsenist Kendall Powell, gitarist Sam Houdek, bassist Chance Williams en drummer Josh Malett hielpen mee om ze muzikaal aan te kleden, geïnspireerd door Townes Van Zandt, Blaze Foley, Lemonhead en Sparklehorse.

De plaat klinkt dan ook zeker niet claustrofobisch. Misschien omdat ze uiteindelijk niet in New York werd ingeblikt, maar wel in Silsbee, Texas, een klein plaatsje met nog geen zevenduizend zielen waarnaar één van de nummers werd genoemd. Daar brachten ze twee weken door in de Lazybones Audio studio met Tommy Read (Lomelda, Alexalone),  omringd door koeien en voorzien van de nodige liters Lone Star-bier.

De combinatie van melancholische pianoklanken en soms serieus zware gitaarnoise werkt geweldig. Sailor Mouth, één van de vijf singles, bewijst dat op overtuigende wijze. De band weet als geen ander de nummers veel dynamiek te geven zonder te vervallen in het aloude zacht-break-hard-trucje.

De reis, die we doorheen Howertons innerlijke wereld maken in de tijdspanne van de tien nummers, is er eentje met vele bochten over een glooiend wegdek dat af en toe een vergezicht biedt en je dan weer opslokt in een put met voor en achter alleen zwart asfalt. De poëtische teksten verhalen over kleur- en geurrijke taferelen die binnenwaaien via het openstaande portierraampje.

Hoogtepunt voor ons is Nowhere LA, de song geïnspireerd op een waar gebeurd verhaal van een autopanne in de middle of nowhere ergens in Louisiana samen met een ex, een kapstok voor een verhaal over die voorbije relatie, gezien in de achteruitkijkspiegel. “I like to know that we're now both growing up / Cleaned the dirt off my nails and regained my luck”, klinkt het.

Wij zijn al lang gelukkig dat ’90 in November’ er nu is en ons kan vergezellen op verre roadtrips. Een betere compagnon kunnen we ons nauwelijks voorstellen.