Wholes - A Mass In The Water

Eigen beheer

Muziek als medicijn. Of als pleister. Wholes demonstreert dat het nog steeds werkt.

Wholes, dat is het nieuwe project van Wolf Vanwymeersch, eerder onder meer actief in The Van Jets, Elefant en solo, nu op trot met Jesse Maes (gitaar), Frederik De Backer (bas) en Jelle Lefebvre (drums), elk van hen ook nog eens actief (of actief geweest) in allerlei bands waaronder Sophia, Hypochristmutreefuzz en kolektiv.

Met de dood van zijn vader werd Vanwymeersch op onzachte wijze geconfronteerd met de eindigheid des levens, hetgeen resulteert in een plaat, die het onderste uit de zwartgeblakerde pan schraapt en de realiteit van schuld en plicht recht in de staalharde ogen kijkt. Dat resulteert in een album, waarin de gitaren bijzonder rauw klinken en de ritmesectie zorgen voor een basis, die je tot in de maag voelt doorklinken. En toch slaagt de frontman er nog in om ook een zekere zachtheid door dat donkere gordijn van pijn en smart te doen dringen. Dat uit zich dan voornamelijk in de typische manier waarop hij de vibrato inzet. Let wel: er wordt ook gekrijst, geschreeuwd en gehuild.

De plaat wordt omschreven als de laatste dag in het leven van Vanwymeersch senior, die de demonen in zijn hoofd steeds harder voelt tekeer gaan. Maar tegelijkertijd wil de vader ook zijn zoon behoeden voor wat hij allemaal meemaakt. “Gotta cut off my kid”, heet het dan in de woeste opener Holes. En eigenlijk staat de hele plaat vol met dergelijke verwijzingen. “And before I knew I was swimming”, ('Modern Day Drama') krijgt bijvoorbeeld een heel wrange nasmaak, als je weet dat pa verdronken is. Dat water komt trouwens wel vaker terug in deze plaat. Je voelt bijna dat de zoon worstelt met wat er gebeurd is en met zichzelf. Dit moet geen eenvoudige plaat zijn geweest om te maken. Dat hij er dan ook nog eens verzen van zijn vader in verwerkt, maakt het des te schrijnender.

Wel valt het op dat de toon zachter wordt naarmate het einde nadert. Alsof de verteller zichzelf vergiffenis schenkt. Maar tegelijkertijd vraagt hij zich in de afsluiter wel af: “What is worse than murder?” Het schuldgevoel misschien? En de muziek, die is rauw, bloeddorstig, verwrongen. Je moet oppassen dat je je er niet aan snijdt. Of misschien is dat net de bedoeling. Zoals iemand zich beter kan voelen door zichzelf pijn te doen. Als om de druk te verlichten.

'A Mass In The Water' is geen avondwandelingetje, maar een vlucht voor/in het duister. En je kan maar beter snel lopen.