White Denim - Side Effects

City Slang

De achtste plaat al voor White Denim. En altijd even herkenbaar, maar deze keer zit er ook meer experiment in dat sowieso al avontuurlijke spel van de Texanen.

Fans van White Denim weten het al lang: deze band moet je live aan het werk zien om er echt de impact van te snappen. Zoals wij dat ook deden eind 2018. Pas dan begrijp je wat voor energie dit kwieke duo steevast weet op te wekken. Dat duo, dat zijn dan vaste leden zanger-gitarist en voornaamste songschrijver James Petralli en bassist Steve Terebecki, hier aangevuld met drummer Greg Clifford en toetsenist Michael Hunter.

En hier weten ze eigenlijk de geest van die live optredens perfect te vatten. Ook hier word je langs alle kanten bestookt met impressies, met effecten, met maffe invallen tot je niet anders meer kan dan je over te geven en je mee laten drijven door de stroom.

Dat begint al met opener Small Talk (Feeling Control) dat aanvankelijk zo lijkt te zijn weggelopen uit een blaxploitationfilm - hallo, Quentin Tarantino -  met die typische percussie. Hallelujah Strike Gold wordt ingeleid door diergeluiden – een koe en een varken, met name – om dan tot de typische White Denim-nervositeit te verworden en uiteindelijk te worden afgesloten met een van de pot gerukte saxsolo.

In tegenstelling tot Shanalala, dat eerder een beperkte tekst heeft, wordt je in NY Money overdonderd door een lawine van lyrics, die zo uit het brein van Petralli lijken te zijn geplukt. Associatie in zijn wildste vorm, maar het werkt wel, bijna zeven minuten lang. Al bij al kan je dit misschien nog beschouwen als één van de meer “normale” nummers op de plaat, maar neemt u het daarmee vooral niet te nauw: ook hier vallen namelijk nog allerlei dingen te ontdekken (de dubbele zang bijvoorbeeld).

Out Of Doors is het middelpunt van de plaat en duurt maar een dikke minuut. Het lijkt een oefening op akoestische gitaar, maar eigenlijk is het gewoon dat uw oren even rust wordt gegund vooraleer je met een dodelijke bluesriff wordt beschoten in Reversed Mirror. Ook dit is trouwens een instrumental, maar je krijgt niet eens de kans om een stem te missen. Wishbone Ash lijkt nooit veraf te zijn.

Het tweede gedeelte van de plaat is duidelijk klassieker van opzet zonder ook maar een seconde saai te zijn. Misschien is net de tegenstelling met het uit de hand gelopen eerste deel zo mooi. Als om tot rust te komen na al die indrukken en stroomstoten die je te verwerken kreeg. Maar maak je geen illusies: Head Spinning is gewoon weer een potje punk inclusief de bijhorende, wat neerbuigende zang. Het heeft bovendien de juiste lengte voor een punksong. Gebald en puntig, meer moet dat niet zijn.

Nog even de cirkel rondmaken met Introduce Me dat met zijn start-stop-ritme weer neigt naar experiment, maar ook weer niet te veel, en klaar. 'Side Effects' is de beste plaat, die wij van White Denim al hoorden. En dat wil iets zeggen.