Wheel - Resident Human
Odyssey Music
De vier van Wheel houden ervan de maatschappij een spiegel voor te houden. 'Moving Backwards' (2019) had het over de terugkeer naar de stammencultuur. De nieuwe worp belicht onze menselijkheid of wat daar na een uitdagend jaar nog van overblijft. Alsof dit nog niet genoeg stof biedt voor boeiende lyrics, duiken de heren nog eens in het werk van Dan Simmons met de reeks Hyperion Cantos. Wat maakt ons nu mens(elijk)? En wat is dat nu met ons gevecht tegen de sterfelijkheid? 'Resident Human' maakt de neiging tot falen pijnlijk duidelijk.
Thematisch dus interessant genoeg om stil te staan bij de teksten. Maar hoe zit het nu met de muziek? Blijft Wheel louter een metalen versie van het geniale Tool, of hebben ze meer in de mars?
Na een paar luisterbeurten is duidelijk dat met 'Resident Human' een belangrijke stap vooruit wordt gezet naar een vorm van eigen (muzikale) identiteit. De invloeden van de voorbeelden zijn nog steeds prominent aanwezig, maar we vinden ook andere erg fraaie verwijzingen terug. Dissapating, één van de drie nummers die over de tien minuten gaan, blijft de mosterd halen bij Tool, zowel in de rijke structuur en variatie, de ritmiek als in de dynamiek. Toeval of niet, maar ook de beide andere lange nummers (Hyperion en de titeltrack) volgen een gelijkaardig patroon. Grote klasse, immens veel power en interessant van de eerste tot de laatste noot.
Bij de start van Movement wordt voor de eerste keer van dat gekende pad afgeweken: de ritmesectie gaat hier bijna tekeer als die van Meshuggah, maar dan zonder de oerstrakke gitaarriffs. Die blijven namelijk een pak melodieuzer. Ascend zet die harde lijn verder zodat het lijkt of beide nummers een tweeluik vormen.
Grootste verrassing is Fugue. Plots gaan de vier de weg van post metal op, zij het dan de variant die Long Distance Calling maakt en die aanleunt bij... progrock. Best bizar dat we nog niet zo lang geleden nog 'Ghost' van de Duitsers onder de loep nam en dus heel goed diezelfde sound herkennen. Misschien ligt het aan het gitaarwerk van nieuwe man Jussi Turunen of aan de laidback sfeer? Het gaat Wheel in ieder geval erg goed af en zo horen we eens hoe LDC kan klinken met een sterke zanger erbij. Schitterend nummer dat gerust nog even had mogen duren.
Na het machtige titelnummer sluit het viertal af met het korte, bloedmooie Old Earth: enkel een piano en wat sfeer aan de hand van subtiele keys. Na al het voorgaande geweld is dit helemaal tot rust komen, iets wat we hopelijk binnenkort ook in de echte wereld mogen doen, al vrezen we net voor het omgekeerde. Gedaan met de rust en terug naar het gejaagde bestaan, alle goede voornemens ten spijt.